Zakariya Amataya
22h
| เวลาที่สาบสูญ |
*แด่ ผู้วายชนม์มรณสักขีกรณีโศกนาฏกรรมตากใบ
มาตุภูมิของข้า
ปิตุภูมิของฉัน
บ้านเกิดเมืองนอนของผม
ประเทศชาติของเธอ
ในนามผู้ปกครองของคุณ
บนพรมแดนความทรงจำอันเลือนราง
ประวัติศาสตร์มิได้สาบสูญไปไหน
ผู้คนก่อร่างสร้างมันล้วนล้มหายตายจาก
ร่วงหล่นราวใบไม้ร่วงในคิมหันต์
สุสานโอนถ่ายผู้พำนักพักพิง
มาจากดินคืนกลับสู่ดิน ก้องกังวาน
เราจะกลับมาในไม่ช้า อีกไม่นาน
โปรดรอเรา ณ ทางเข้าสู่ธรณีสวรรค์
การต่อสู้มิได้สิ้นสุดลงด้วยจบชีวิต
ทว่ามันโพ้นไกลกว่านิยามความหมาย
การตีความในสำนึกรู้สึก นึกคิด
ทุกขณะหายใจ หรือหยุดลมหายใจ เข้าออก
ล้วนกอปรกันเป็นมวลสาร พลังต่อต้าน
ระลึกถึงผู้จากไป ผู้กำลังเดินทาง ผู้ยังไม่เกิด บนหนทางเส้นนี้
ส่งผ่านความคิดอ่าน ตอกตรึงลงลึกในจิตวิญญาณ
มันจะไม่มีวันแหลก สลายกลายเป็นเศษเสี้ยวธุลี
ไม่เคยสาบสูญระหว่างขีดช่วงขยับเข็มนาฬิกา
จากวินาทีสู่วินาที จากนาทีสู่นาที ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า
รุกเร้าไปข้างหน้าดั่งลูกศรถูกปล่อยออกจากคันธนู
ปราดเปรียวพุ่งทะยานสู่เป้าหมายด้วยแรงศรัทธา
ดั่งสายลับแห่งสายลมจู่โจม
ผีเสื้อขยับปีกต้านความเป็นจริง
ในระลอกคลื่นอากาศชวนอึดอัดเกินจริง
ร่างหนึ่งซ้อนทับอีกร่างหนึ่ง
ถมทับความเท็จลวงตาเป็นภาพฝัน
ชีวิตซ้อนทับชีวิตคือความเป็นความตายในปริศนา
ลมหายใจขาดห้วงในสัมผัสอันยาวนาน
พริบตา โยกคลอนชีวิตออกจากร่าง
ผีเสื้อนับพันโบยบินว่อนท่ามอากาศอบอ้าว
ทศวรรษใหม่ ศตวรรษใหม่ ศักราชใหม่ มันต้องเปลี่ยน
อุบัติขึ้นด้วยความมุ่งมาดปรารถนาคุกรุ่นเพื่อยุติธรรม
ไฟแห่งความโกรธามอดดับเหมือนภูเขาไฟสงบ
หากแต่เพลิงอัคคีกลับลุกไหม้นอบน้อมภายใน
ในสายลมแห่งการเนรเทศ
เราจะกลับมา กลับมาอย่างแน่นอน
ซะการีย์ยา อมตยา
____________________________________________
*อ่านบทกวีในกิจกรรม “งานรำลึกตากใบ รัฐไทยไม่ยอมจำ”(ครบรอบ 18 ปีโศกนาฏกรรมตากใบ 25 ต.ค. 47) จัดโดยองค์การบริหารสโมสรนิสิตจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย (อบจ.) กลุ่มนิสิตจุฬาฯจังหวัดชายแดนใต้ สมาพันธ์นิสิตนักศึกษามุสลิมเเห่งประเทศไทย (สนมท.) จัดที่ลานจักรพงศ์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย(25 ต.ค. 65)
