แต่ศาลยังคง ‘ดึงดัน’ ไม่ให้ประกันและยืดเวลาคุมขังต่อไปครั้งแล้วครั้งเล่า แม้หลังจาก พิธา ลิ้มเจริญรัตน์ หัวหน้าพรรคก้าวไกลยื่นประกันเป็นครั้งที่สองด้วยหลักฐานต่างๆ ตามที่ศาลตั้งแง่ข้างๆ คูๆ เมื่อครั้งแรก ครบถ้วนถูกต้องทุกอย่าง
แม้กระทั่งคำวิงวอนของ นพ.ทศพร เสรีรักษ์ ที่ว่า “น้องอดอาหารมา ๓๐ วัน ระบบต่างๆ ในร่างกายอาจล้มเหลว ถึงแก่ชีวิต โปรดเมตตาให้น้องได้รับการปล่อยตัวชั่วคราว เพื่อไปพบแพทย์เถอะครับ” หาได้มีความหมายใดๆ ต่อศาล
ความ ‘ดึงดัน’ ของศาลนั้นต่างกับความ ‘มุ่งมั่น’ ของผู้ถูกกล่าวหาหมิ่นกษัตริย์ ดั่ง ‘เหวกับภูผา’ ในเมื่อศาลใช้ข้ออ้างต่อการไม่ให้ประกันครั้งหลังสุดว่าจะต้อง “รอให้มีการไต่สวนแนวทางการควบคุมความประพฤติของตะวันเป็นพิเศษ” เสียก่อน
ศาลนัดไต่สวนอีกครั้งในวันที่ ๒๖ พฤษภา “และเสนอให้มีผู้กำกับดูแล ตะวัน เพื่อไม่ให้ทำผิดเงื่อนไขหากได้ปล่อยตัว” เบญจา แสงจันทร์ แจ้งผลคำสั่งประกัน #ตะวัน จากการใช้ตำแหน่ง ส.ส.ของพิธายื่นขอปล่อยตัวชั่วคราว
ศาลวางตัวประดุจผู้ทรงอำนาจที่ชี้เป็นชี้ตายต่อผู้ถูกกล่าวหา แทนที่จะประพฤติเยี่ยงผู้ทรงธรรม ตาม “หลักการที่รัฐบาลไทยได้ให้ไว้กับ ICCPR และระบุไว้ในรัฐธรรมนูญ มาตรา ๒๙ วรรค ๒ เกี่ยวกับสิทธิในการประกันตัว” ออกมาสู้คดี
ดังที่พิธากล่าวพาดพิงไว้ในการยื่นประกันครั้งแรกว่า “กฎหมายอาญามาตรา ๑๐๘/๑ ระบุเหตุในการฝากขังได้ไว้ทั้งหมด ๕ ข้อ แต่การกระทำของทานตะวันไม่อยู่ในเงื่อนไขทั้ง ๕ ข้อที่จะฝากขังได้ จึงถือเป็นการลิดรอนสิทธิของทานตะวันในการสู้คดี”
‘ตะวัน’ ถุกจับกุมด้วยข้อหา ม.๑๑๒ และ พรบ.คอมพิวเตอร์ “เพราะมีการใส่เสื้อสีดำและ Live ก่อนมีขบวนเสด็จเมื่อวันที่ ๕ มีนาคม...และมีการทำโพลขบวนเสด็จ” ว่าสร้างความเดือดร้อนแก่ประชาชนผู้ใช้ถนนหรือไม่ ผลออกมาเต็มไปด้วยคำตอบ ‘เดือดร้อน’
ศาลต้องการลงโทษผู้ถูกกล่าวหา โดยไม่เข้าสู่กระบวนพิจารณาคดี อันจะทำให้เห็นข้อเท็จจริงว่า มีความเดือดร้อนจากการปิดถนนรอขบวนเสด็จครั้งละเป็นชั่วโมงๆ ประชาชนจำนวนมากมิได้ชื่นชมหรือรับได้กับความเสียหายที่เกิดขึ้น
การที่ศาลดึงดันอ้างเหตุหยุมหยิม และวลีลุแก่อำนาจ “ไม่มีเหตุเปลี่ยนแปลงคำสั่ง” หยามหมิ่นต่อระบบยุติธรรมสากลนั้น ทำให้มองเห็นเป็นอื่นไปไม่ได้ นอกจากการเหลิงอำนาจเยี่ยงเผด็จการที่เป็นเสมือนนายเหนือหัวพวกตน
ทั้งหมดถูกกักขังด้วยข้อกล่าวหา จับยัดคุกรอการพิจารณา เจตนากลั่นแกล้ง ทรมาน ให้ต้องทนทุกข์ มุ่งหมายให้หลาบจำ และเป็นการ ‘เชือดไก่ให้ลิงดู’ สร้างความหวาดหวั่น หงอกลัว ซึ่งเป็นวิธีการของโจรป่าห้าร้อย ไม่ใช่ผู้มีความยุติธรรม
วิธีการเช่นว่าใช้ไม่ได้แล้วกับคนรุ่นนี้และรุ่นต่อๆ ไป ศาลทำกับพวกเขาได้ตราบเท่าช่วงชีวิตของพวกตนเท่านั้น ยุคสมัยย่อมเปลี่ยนแปลงไปตามความรู้และจิตสำนึกของคนในรุ่น ศาลรุ่นนี้จะล่มสลายไปกับความทรงจำว่าเป็นผู้ ‘ถ่วงความเจริญ’
(https://www.facebook.com/waymagazine/posts/10158396482181456, https://www.facebook.com/themomentumco/posts/2967627030195648 และ https://prachatai.com/journal/2022/05/98690)
