ภาพจาก 101
ตระบัดสัตย์-รักษาคำพูด New Low-New High การเมืองใหม่ที่เรียบง่าย
.....
16 hours ago
·
6. การเมืองที่ถูกหัวเราะว่า “อ่อนหัด” อาจเป็นการเมืองแบบสุดท้ายที่ยังเหลือศักดิ์ศรี
มีคำพูดหนึ่งลอยวนในสังคมการเมืองไทยเสมอว่า พรรคที่ซื่อตรงเกินไป จะไม่มีวันชนะว่า การเมืองที่ไม่เล่นเกมสกปรก คือการเมืองของมือใหม่ และว่า ถ้าไม่รู้จักดีล ไม่รู้จักหลบ ไม่รู้จักเงียบ ก็ไม่มีวันรอด
คำพูดเหล่านี้ฟังดูเหมือนความจริงที่ผ่านโลกมาโชกโชน แต่แท้จริงแล้ว มันคือความเคยชินที่ปลอมตัวเป็นปัญญา
การเมืองไทยสอนเรามานานว่าคนที่โกงเก่งคือ “คนเก่ง”คนที่เปลี่ยนข้างได้ทันคือ “คนฉลาด”และคนที่ไม่ยึดอะไรเลย คือ “นักการเมืองมืออาชีพ”
เมื่อมีพรรคการเมืองหนึ่งเดินเข้ามา พร้อมความซื่อตรง ความตรงไปตรงมา และความพยายามจะพูดความจริงกับประชาชน เสียงหัวเราะจึงดังขึ้นทันที
อ่อนหัด ไม่รู้จักโลกจริง ไม่เข้าใจเกมอำนาจ
แต่บางที…สิ่งที่สังคมเรียกว่า “โลกจริง” อาจเป็นเพียงโลกที่ถูกทำให้คุ้นชินกับความเลว จนลืมไปว่า การเมืองไม่จำเป็นต้องเป็นเช่นนั้นเสมอไป
ความซื่อตรงไม่ใช่ความโง่ มันคือการเลือกจะไม่เล่นในเกมที่ตั้งกติกาไว้ให้คนเลวได้เปรียบ มันคือการปฏิเสธจะยอมรับว่า “การโกหกคือทักษะ” และ “การหักหลังคือความสามารถ”
ในสังคมที่ประชาชนหมดศรัทธา สิ่งที่หายากที่สุดไม่ใช่ยุทธศาสตร์ แต่คือ ความน่าเชื่อถือ
ผู้คนอาจไม่รู้ทั้งหมดว่าใครเก่งกว่าใคร แต่พวกเขารู้ดีว่าใคร “พูดแล้วกลับคำ” ใคร “สัญญาแล้วหาย” และใคร “อยู่ข้างประชาชนเฉพาะตอนหาเสียง”
การเมืองที่ถูกดูแคลนว่าอ่อนหัด อาจเป็นการเมืองแบบเดียวที่ยังกล้าพูดว่า อำนาจควรถูกตรวจสอบ ผลประโยชน์ควรถูกเปิดเผย และเสียงของประชาชนควรมีความหมายมากกว่าดีลลับหลังฉาก
คำกล่าวหาว่า “ซื่อตรงเกินไปจะชนะได้อย่างไร” แท้จริงแล้วไม่ได้ตั้งคำถามกับพรรคการเมือง แต่มันตั้งคำถามกับสังคมทั้งสังคม
ว่าเรายอมรับแล้วหรือยัง ว่าการเมืองที่ดีเป็นไปไม่ได้ ว่าเราต้องเลือกเพียง “เลวน้อยกว่า” และต้องทำใจว่าไม่มีใครซื่อตรงได้จริง
ถ้าเป็นเช่นนั้น การเลือกตั้งก็ไม่ใช่ความหวัง แต่เป็นพิธีกรรมซ้ำซาก ที่ทำให้เรารู้สึกว่าได้เลือก ทั้งที่โครงสร้างเดิมยังเลือกแทนเราเสมอ
พรรคการเมืองที่ไม่ยอมสกปรก อาจแพ้ได้ แต่จะทำให้สังคมต้องเผชิญกระจกเงา
ว่าแท้จริงแล้ว เรากำลังดูถูกพรรคการเมือง หรือกำลังดูถูกความฝันของตัวเราเอง ที่อยากเห็นการเมืองซื่อตรง แต่ไม่กล้าเชื่อว่ามันจะเป็นไปได้จริง
บางที การเมืองที่ถูกเรียกว่า “อ่อนหัด” อาจไม่ใช่การเมืองที่แพ้ แต่เป็นการเมืองที่ปฏิเสธจะชนะ ด้วยวิธีที่ทำให้ประเทศแพ้ไปตลอดกาล
และในโลกที่ความเลวถูกเรียกว่า “ความเป็นจริง” การยืนหยัดในความซื่อตรง อาจไม่ใช่ความไร้เดียงสา แต่คือความกล้าหาญรูปแบบสุดท้าย ที่การเมืองยังพอมีให้ประชาชนเลือกอยู่
https://www.facebook.com/PhichainaBhuket/posts/1389478199301081
·
6. การเมืองที่ถูกหัวเราะว่า “อ่อนหัด” อาจเป็นการเมืองแบบสุดท้ายที่ยังเหลือศักดิ์ศรี
มีคำพูดหนึ่งลอยวนในสังคมการเมืองไทยเสมอว่า พรรคที่ซื่อตรงเกินไป จะไม่มีวันชนะว่า การเมืองที่ไม่เล่นเกมสกปรก คือการเมืองของมือใหม่ และว่า ถ้าไม่รู้จักดีล ไม่รู้จักหลบ ไม่รู้จักเงียบ ก็ไม่มีวันรอด
คำพูดเหล่านี้ฟังดูเหมือนความจริงที่ผ่านโลกมาโชกโชน แต่แท้จริงแล้ว มันคือความเคยชินที่ปลอมตัวเป็นปัญญา
การเมืองไทยสอนเรามานานว่าคนที่โกงเก่งคือ “คนเก่ง”คนที่เปลี่ยนข้างได้ทันคือ “คนฉลาด”และคนที่ไม่ยึดอะไรเลย คือ “นักการเมืองมืออาชีพ”
เมื่อมีพรรคการเมืองหนึ่งเดินเข้ามา พร้อมความซื่อตรง ความตรงไปตรงมา และความพยายามจะพูดความจริงกับประชาชน เสียงหัวเราะจึงดังขึ้นทันที
อ่อนหัด ไม่รู้จักโลกจริง ไม่เข้าใจเกมอำนาจ
แต่บางที…สิ่งที่สังคมเรียกว่า “โลกจริง” อาจเป็นเพียงโลกที่ถูกทำให้คุ้นชินกับความเลว จนลืมไปว่า การเมืองไม่จำเป็นต้องเป็นเช่นนั้นเสมอไป
ความซื่อตรงไม่ใช่ความโง่ มันคือการเลือกจะไม่เล่นในเกมที่ตั้งกติกาไว้ให้คนเลวได้เปรียบ มันคือการปฏิเสธจะยอมรับว่า “การโกหกคือทักษะ” และ “การหักหลังคือความสามารถ”
ในสังคมที่ประชาชนหมดศรัทธา สิ่งที่หายากที่สุดไม่ใช่ยุทธศาสตร์ แต่คือ ความน่าเชื่อถือ
ผู้คนอาจไม่รู้ทั้งหมดว่าใครเก่งกว่าใคร แต่พวกเขารู้ดีว่าใคร “พูดแล้วกลับคำ” ใคร “สัญญาแล้วหาย” และใคร “อยู่ข้างประชาชนเฉพาะตอนหาเสียง”
การเมืองที่ถูกดูแคลนว่าอ่อนหัด อาจเป็นการเมืองแบบเดียวที่ยังกล้าพูดว่า อำนาจควรถูกตรวจสอบ ผลประโยชน์ควรถูกเปิดเผย และเสียงของประชาชนควรมีความหมายมากกว่าดีลลับหลังฉาก
คำกล่าวหาว่า “ซื่อตรงเกินไปจะชนะได้อย่างไร” แท้จริงแล้วไม่ได้ตั้งคำถามกับพรรคการเมือง แต่มันตั้งคำถามกับสังคมทั้งสังคม
ว่าเรายอมรับแล้วหรือยัง ว่าการเมืองที่ดีเป็นไปไม่ได้ ว่าเราต้องเลือกเพียง “เลวน้อยกว่า” และต้องทำใจว่าไม่มีใครซื่อตรงได้จริง
ถ้าเป็นเช่นนั้น การเลือกตั้งก็ไม่ใช่ความหวัง แต่เป็นพิธีกรรมซ้ำซาก ที่ทำให้เรารู้สึกว่าได้เลือก ทั้งที่โครงสร้างเดิมยังเลือกแทนเราเสมอ
พรรคการเมืองที่ไม่ยอมสกปรก อาจแพ้ได้ แต่จะทำให้สังคมต้องเผชิญกระจกเงา
ว่าแท้จริงแล้ว เรากำลังดูถูกพรรคการเมือง หรือกำลังดูถูกความฝันของตัวเราเอง ที่อยากเห็นการเมืองซื่อตรง แต่ไม่กล้าเชื่อว่ามันจะเป็นไปได้จริง
บางที การเมืองที่ถูกเรียกว่า “อ่อนหัด” อาจไม่ใช่การเมืองที่แพ้ แต่เป็นการเมืองที่ปฏิเสธจะชนะ ด้วยวิธีที่ทำให้ประเทศแพ้ไปตลอดกาล
และในโลกที่ความเลวถูกเรียกว่า “ความเป็นจริง” การยืนหยัดในความซื่อตรง อาจไม่ใช่ความไร้เดียงสา แต่คือความกล้าหาญรูปแบบสุดท้าย ที่การเมืองยังพอมีให้ประชาชนเลือกอยู่
https://www.facebook.com/PhichainaBhuket/posts/1389478199301081
