โศกนาฏกรรม 112 ลองหลับตาและจินตนาการถึงใบหน้าของพ่อแม่ ภรรยาและลูก ที่เฝ้ารอหน้าประตูเรือนจำ... อานนท์ นำภา และคนหนุ่มสาวอีกหลายสิบชีวิต แทนที่จะถูกกุมขัง เขาเป็นบุคลากรที่ทรงคุณค่า เขาคือมนุษย์ที่มีความฝัน มีความหวัง ความปรารถนาดีต่อบ้านเมือง เขามีครอบครัวเหมือนเช่นเดียวกับเรา

Wara Chanmanee
20 hours ago
·
โศกนาฏกรรม 112

ในดินแดนที่รอยยิ้มถูกฉาบไว้ด้วยจารีตอันงดงาม ใต้ผืนฟ้าเมืองไทยมีความจริงชุดหนึ่งที่แผดเผาหัวใจคนรุ่นแล้วรุ่นเล่า มันคือเรื่องราวของ "มาตรา 112" กฎหมายที่ถูกนิยามว่ามีไว้เพื่อความมั่นคง แต่สำหรับหลายชีวิต มันคือ "กรงขังที่มองไม่เห็น" และเป็นโศกนาฏกรรมทางการเมืองที่ทำให้บ้านเมืองเราเดินไปไม่ถึงไหน

หากเปรียบการเลือกตั้งปี 2566 เป็นบทละครที่เต็มไปด้วยความหวัง เราได้เห็นเหล่านักการเมืองเรียงรายกันขึ้นเวทีดีเบต ยกมือแสดงจุดยืนว่าจะแก้ไขกฎหมายที่กลายเป็นชนักปักหลังสังคมไทยมาอย่างยาวนาน เสียงปรบมือกึกก้องในวันนั้น คือเสียงของความหวังว่าเพดานที่กดทับเราไว้กำลังจะถูกขยับ

ทว่า เพียงไม่กี่ฤดูกาลผ่านไป ความหวังนั้นกลับกลายเป็น "ตลกร้าย" เมื่ออำนาจลึกลับและกลไกทางกฎหมายได้ตีกรอบจนความกล้าหาญมลายสิ้น พรรคการเมืองที่เคยประกาศก้องกลับต้องสงบปากสงบคำ เพียงเพื่อความอยู่รอดของพรรค นี่คือโศกนาฏกรรมแห่งยุคสมัย เมื่อความถูกต้องถูกแลกด้วยความปลอดภัย และเจตจำนงของประชาชนค่อนประเทศไร้ค่า กลายเป็นแค่เพียงตัวเลขที่ถูกแช่แข็ง

ลองหลับตาและจินตนาการถึงใบหน้าของพ่อแม่ ภรรยาและลูก ที่เฝ้ารอหน้าประตูเรือนจำ... อานนท์ นำภา และคนหนุ่มสาวอีกหลายสิบชีวิต แทนที่จะถูกกุมขัง เขาเป็นบุคลากรที่ทรงคุณค่า เขาคือมนุษย์ที่มีความฝัน มีความหวัง ความปรารถนาดีต่อบ้านเมือง เขามีครอบครัวเหมือนเช่นเดียวกับเรา

สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดคือการที่กฎหมายถูกตีความจนกว้างไกลเกินขอบเขต ใครก็ได้สามารถแจ้งความใครก็ได้ เพียงเพราะ “ความเห็นต่างทางการเมือง” กฎหมายที่ควรจะเป็นเกราะคุ้มครองสถาบันฯ กลับกลายเป็น "อาวุธ" ที่ฝ่ายการเมืองหยิบมาทิ่มแทงผู้เห็นต่าง ส่งผลให้ความตระหนกหวาดกลัวแผ่ซ่านไปทั่วสังคมไทย จนไม่มีใครกล้าสบตากับความจริง

ในขณะที่เราป่าวประกาศว่าเราเป็นประชาธิปไตย สังคมโลกกลับมองเราด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม องค์กรสากลอย่าง UN และ Amnesty ต่างตั้งกระทู้ถามถึงความยุติธรรมที่ขาดหาย การปฏิเสธสิทธิประกันตัวครั้งแล้วครั้งเล่า และโทษที่สูงลิ่วเกินกว่าเหตุ

มันน่าอับอายเพียงใดที่ไทยต้องเดินเข้าสู่เวทีโลกพร้อมกับป้ายประทับที่หน้าผากว่า "ถอยหลังเข้าคลองทางประชาธิปไตย"

เรากำลังสูญเสียความชอบธรรมและความนับถือในฐานะรัฐสมัยใหม่ ประเทศเราถูกดูแคลนในเรื่องความเคารพต่อสิทธิมนุษยชนในเวทีโลก เพียงเพราะเราไม่สามารถจัดการกับความเห็นต่างด้วยการพูดคุย แต่กลับเลือกใช้การจองจำ

เราในฐานะประเทศที่มีพุทธศาสนิกชนจำนวนมาก ไม่สามารถแม้แต่จะมีเมตตาธรรมพิจารณาอย่างมีโยนิโสมนสิการและร่วมกันผลักดันกฏหมายนิรโทษกรรมให้ผู้ขังคดี 112 เพียงเพราะฝ่ายอำนาจไม่อนุญาต มันน่าอับอายเพียงใด

https://www.facebook.com/photo/?fbid=25446976381627655&set=a.505013726250599