ภาพจาก ทะลุแก๊ซ - Thalugaz
.....
Krisadang-Pawadee Nutcharus
12h
เรื่องของหยก เด็กที่ถูกจับคดี ม. 112
ผมเขียนถึงเรื่องนี้ด้วยความเศร้าสลด โกรธ และสิ้นหวัง
เดิมตั้งใจเพียงจะเฝ้ามองดูเท่านั้น สุดท้ายทนไม่ได้เพราะเรื่องนี้มันเฮงซวยเกินกว่าจะอยู่เฉย ๆ แล้วปล่อยให้รัฐทำร้ายเด็กอายุ 15 ลูกหลานของเราไปวัน ๆ
เรื่องนี้เกิดขึ้นจากหยก ซึ่งขณะที่ถูกกล่าวหาว่ากระทำความผิดนั้น เธออายุเพียง 14 ปีเท่านั้น(จริง ๆ) มีคน(ซึ่งไม่จำเป็นต้องไปจำชื่อมัน) ไปแจ้งความกับตำรวจว่า หยกทำความผิดฐานดูหมิ่น หมิ่นประมาทกษัตริย์ตาม ม. 112
ตอนที่ตำรวจมีหมายเรียกให้เธอไปพบในครั้งแรกนั้น เธอให้ทนายความไปขอเลื่อนนัดเพราะเธอติดสอบไล่ และต้องสอบเข้าเรียนต่อในชั้นมัธยมปลาย ซึ่งสำคัญมากสำหรับเธอ
แต่ตำรวจบ้าจี้ไม่ให้เธอเลื่อนนัด และไปขอให้ศาลเยาวชนออกหมายจับเธอ ศาลเยาวชนเห็นด้วยกับตำรวจ ให้ออกหมายจับหยกเด็กซึ่งเพิ่งอายุครบ 15 ไม่กี่วันก่อนออกหมายจับ
หยกไม่ได้หลบหนีไปไหน วันหนึ่งเธอไปเยี่ยมเพื่อน ที่โรงพัก ตำรวจเลยจับเธอส่งศาล ศาลก็ส่งเธอไปคุมตัวไว้ที่สถานพินิจ ฯ ซึ่งก็คือที่คุมขังนั้นเอง เพียงแต่ไม่เรียกว่าคุกเท่านั้น
นับแต่นั้นมา หยก เด็กอายุ 15 ปี ก็สิ้นอิสรภาพจนถึงทุกวันนี้ สถานที่กักขังเธอที่เรียกว่าบ้านปราณีนั้น มันไม่ได้ปราณีเธอเพราะมันไม่ยอมให้ใครเข้าเยี่ยมเธอจนบัดนี้
นี่เป็นเรื่องจริงที่้เกิดขึ้นในประเทศของเรา และเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดมา
ผมมีคำถามที่อยากถามประชาชนอย่างพวกเรา (ซึ่งคนในกระบวนการยุติธรรมของประเทศนี้อย่าสาระแนมาตอบ)
คำถามของผมคือ
1. ทำไมตำรวจต้องไปขอออกหมายจับหยก ทั้งที่เขาก็จะมาพบอยู่แล้ว
2. ทำไมศาลเยาวชนต้องออกหมายจับหยกเด็กอายุ 15 ปีตามที่ตำรวจขอ ทั้งที่คดีนี้ในขณะเกิดเหตุ หยกอายุเพียง 14 ปีเท่านั้น ซึ่งตามกฎหมายศาลจะไม่ลงโทษเลยก็ได้
ทำไมศาลเยาวชนไม่ขอถอนหมายจับหยกเหมือนกับที่ศาลอาญาสั่งถอนหมายจับวุฒิสมาชิกที่ถูกกล่าวหาว่าเกี่ยวพันกับคดียาเสพติดก่อนหน้านี้
หรือว่าหยกไม่ใช่บุคคลสำคัญตามที่ศาลอาญาว่า
3. ทำไมสถานกักกันเด็กไม่ยอมให้ใครเข้าเยี่ยมหยก ไม่ยอมให้ทนายหรือที่ปรึกษากฎหมายเข้าพบหยก ทั้งที่รัฐธรรมนูญและกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาก็กำหนดสิทธิของผู้ต้องหาทั้งผู้ใหญ่ทั้งเด็กไว้ชัดเจน ข้ออ้างเรื่องระเบียบห่วย ๆ นั้นมันฟังไม่ขึ้น เพราะระเบียบที่ผิดกฎหมายมันก็คือระเบียบโจรเท่านั้น
4. ทำไม ๆ ๆ ๆ ๆ มันเป็นอย่างนี้วะหรือเพราะว่าหยกไม่ได้เป็นลูกหลานของพวกมึง หรือเพราะว่ามันไม่ได้เป็นวุฒิสมาชิก พวกมึงถึงไม่ได้ดิ้นรนกระเสือกกระสนเพื่อขอถอนหมายจับเด็กอย่างที่ทำกับวุฒิสมาชิก
สุดท้ายเรื่องที่จะพูดต่อไปนี้ไม่เกี่ยวกับ ม. 112 สักนิดเดียว แต่อยากพูดกับไอ้นักการเมืองคนหนึ่ง ที่พูดกับสื่อมวลชนว่า
ถ้าใครมาวิจารณ์พ่อแม่คุณ คุณยอมได้มั้ย เขาบอกว่า ใครมาวิจารณ์พ่อแม่เขา เขาก็ไม่ยอม
ผมขอบอกว่า ถ้าพ่อแม่ของนักการเมืองท่านนั้นทำผิดกฎหมาย ขายชาติ ทำลายผลประโยชน์ของประชาชน ล้มล้างระบอบประชาธิปไตย ทุจริตโกงเงินประชาชน ผมก็จะด่าจะวิจารณ์
ผมรู้ว่าไม่ผิดกฎหมายด้วย ผมคิดว่าคุณก็รู้ เพราะคุณก็เคยเป็นนักกฎหมาย ใช่มั้ย?
กฤษฎางค์ นุตจรัส
5 เมษายน 2566
