“อันนี้เข้าใจในข้อจำกัดเลยว่ามันพูดในท่วงทำนองอื่น เสี่ยงต่อการถูกเล่นงาน โดยเฉพาะข้อหาเป็นการล้มล้างการปกครอง พวกปฏิกิริยาก็เลยจี้กลับเรื่องที่ใหญ่กว่า” ด้วยไม้ตาย “สถาบันอยู่ของเขาดีๆ ถ้ารักจริงก็ไม่ต้องไปต่อว่าสิ”
เขาเสนอให้สร้างสมดุลการดีเบทเรื่องนี้ โดยจัดให้พรรค ‘สามัญชน’ ซึ่งเป็นพรรคเดียวที่ประกาศนโยบายยกเลิก ม.๑๑๒ ไปดีเบททุกเวทีที่มี นพ.วรงค์ เดชกิจวิกรม ไปร่วม เพราะหมอคนนี้จะพูดถึงกฎหมายห้ามหมิ่นกษัตริย์ในลักษณะ กฎหมายดีคนไม่ดีตลอดเวลา
แต่ข้อต่อสู้ของผู้เห็นควรแก้ไข นอกจากชี้ว่ามีการนำเอากฎหมายนี้ไปใช้ทำร้าย ทำลายผู้มีความคิดเห็นทางการเมืองการปกครองไม่ต้องตรงกับตน แล้วก็มักชี้ด้วยว่าถ้าแก้ไขเสีย จะทำให้สถาบันกษัตริย์อยู่คู่กับประเทศชาติไปได้ราบรื่นและยาวนาน
‘บัส’ แย้งว่า “การแก้ ม.๑๑๒ ไม่ใช่แก้เพื่อรักษาสถาบัน แต่เป็นการทำให้สถาบันอยู่ภายใต้คุณค่าประชาธิปไตย” ข้อนี้อาจไม่ค่อยมีการพูดถึงกันมากนัก หากแต่ข้อเท็จจริงสนับสนุนความเห็นนั้นมีอยู่ แต่ยังไม่ได้รับการตีแผ่มากเท่าไร
และ Accountability (ความรับผิดและรับชอบในผลของการกระทำ หรือใช้อำนาจนั้น)” ไล่เป็นจะจะไปได้ตั้งแต่ประเด็น “รัฐธรรมนูญที่ใช้ปัจจุบันนี้ ไม่ใช่ฉบับที่ผ่านประชามติ” เพราะมีการแก้ไขภายหลังเพื่อให้ต้องตามความต้องการของราชสำนัก
เช่นประเด็นมาตรา ๕, ๑๒, ๑๕-๑๗, ๑๙ และ ๑๘๒ พร้อมกับการออกพระราชโองการต่างๆ โดยไม่มีการลงนามรับสนอง จึงทำให้ไม่มีคนรับผิดชอบ สั่งแล้วสั่งเลย เกิดผลร้ายต่อคนอื่นๆ “ชั่งหัวมัน” การแก้ไข พรบ.สงฆ์ ในปี ๕๙ กับ พรบ.ราชการในพระองค์ ปี ๖๐ เป็นต้น
การจัดระเบียบทรัพย์สินกษัตริย์ใหม่ในปี ๖๑ กับการโอนอัตรากำลังพลในปี ๖๒ ทำให้สถาบันกษัตริย์ที่เคยผูกพันกับรัฐ และมีนายกรัฐมนตรีกับกระทรวงการคลังเป็นตัวกลางระหว่างประมุขกับประชาชน ก็ขาดลอยไป จนเดี๋ยวนี้มีเด็กใฝ่ฝัน “อยากรวยเหมือนในหลวง”
ถ้าคิดเผินๆ ก็คือชื่นชมในหลวงเท่า ‘เจ้าสัว’
