อานนท์ นำภา
19 hours ago
·
จดหมายถึงพ่อ : วันที่ 366
.
พ่อไม่ได้อยู่บ้านมา 366 วันแล้ว นับตั้งแต่พวกเราพาพ่อไปฟังคำพิพากษาเมื่อวันที่ 26 กันยายน ของปีก่อน พ่อก็ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่พ่อไม่ได้นั่งฟังเพลงที่ชอบ นานเท่าไหร่แล้วที่พ่อไม่ได้นอนบนเตียงนุ่มๆและอาบน้ำอุ่นๆในวันที่อากาศหนาว นานเท่าไหร่แล้วที่พ่อไม่ได้กินอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากับพวกเรา
.
เวลาของคนข้างนอกกับคนข้างในต่างกันอย่างลิบลับ ในขณะที่แม่หัวหมุนต้องทำทุกสิ่งทุกอย่างมากกว่าสองถึงสามเท่าจากปกติ วันเวลาของแม่ผ่านไปแบบพริบตาเดียว เงยหน้าขึ้นมาก็ครบ 1 ปีแล้ว วันไหนที่ต้องไปส่งลูกที่โรงเรียนและพาเจ้าตัวเล็กไปศาลต่อด้วย ก็หนักเอาการ บางวันเจ้าตัวเล็กก็ต้องถูกหอบหิ้วไปทำงานด้วย ในขณะที่พ่อได้แต่เฝ้ามองพวกเราผ่านเรื่องเล่าในจดหมาย รับรู้ถึงการเติบโตของลูกๆผ่านจดหมายเช่นเดียวกัน พ่อถูกลงโทษจากการเป็นประชาชนที่ไม่ยอมอยู่อย่างเชื่องๆ
.
“คุก” ไม่ใช่ที่ที่พ่อควรอยู่ ไม่มีใครยอมรับการอยู่ในคุกของพ่อ ลูกสาววาดภาพครอบครัวแล้วบอกว่า “แม่อย่าเข้าคุกไปอีกคนนะ เพราะไม่รู้ว่าพ่อจะกลับมาเมื่อไหร่” ความกังวลเกิดขึ้นในจิตใจน้อยๆของเด็กๆ ลูกสาวของเรานั้นเห็นพ่อเข้าคุกมาตั้งแต่ 4 ขวบ จน 8 ขวบแล้วก็ยังเห็นพ่อเข้าคุกอยู่ และคราวนี้ดูจะนานเป็นพิเศษ ส่วนลูกชายของเรานั้นได้อยู่กับพ่อเพียง 9 เดือนตั้งแต่คลอด หลังจากนั้นเขาก็เจอพ่อได้แค่ในห้องพิจารณาคดีที่ศาล ตอนที่พ่อจากไป ลูกเพิ่งเกาะยืนได้เท่านั้นแต่ตอนนี้ลูกวิ่งได้คล่องแคล่ว พูดได้หลายคำ กระโดดไปมาและกำลังสนใจจักรยานเป็นอย่างมาก
.
พ่อไม่มีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มและความสุขของลูกๆอีกเลย พ่อไม่ได้ทำอาหารให้ลูกอย่างที่เคยชอบทำ พ่อไม่ได้ไปรับ-ส่งลูกที่โรงเรียนอีกแล้ว พวกเราต่างก็ต้องเผชิญสถานการณ์ที่ยากลำบากกันเพียงลำพัง ต่างได้เพียงเอาใจช่วยกันและกัน แต่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้
.
1 ปีที่ผ่านมามีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายเกินกว่าจะพูดได้หมด ลูกขาดทั้งพ่อและขาดทั้งแม่ เมื่อไม่มีพ่ออยู่ แม่ที่ควรจะอยู่กับลูกได้มากกว่านี้ก็ต้องทำงานมากมายหลายอย่างแทนพ่อ การหายไปของพ่อกลับทำให้แม่หายไปจากลูกด้วยเช่นกัน ไม่รู้ว่าใครแตกสลายมากกว่าใคร ความแตกสลายของพวกเรานั้นต้องใช้อะไรวัด แต่ถึงรู้ว่าใครแตกสลายมากกว่าใครแล้วจะมีประโยชน์อันใด
.
ใช่มีเพียงแค่เรา 4 คนที่แตกสลาย ครอบครัวของประชาชนอีกมากมายก็พลัดพราก นักโทษการเมืองอย่างน้อย 52 คนต่างก็พลัดพรากจากครอบครัว ลูกๆเป็นสิบคนพลัดพรากจากพ่อหรือแม่ของพวกเขาเช่นกัน สิ่งที่แม่ทำมาตลอดคือพยายามประคับประคองพวกเรากันไว้และประคับประคองพวกเขาด้วย แม่จะประกอบพวกเขาที่แตกสลายขึ้นมาใหม่และประกอบพวกเราที่แตกสลายขึ้นมาเช่นกัน
.
ทุกสิ่งที่เหยียบย่ำพวกเรา พยายามให้เราแตกสลายกลายเป็นเศษแก้วที่ประกอบใหม่ก็ใช้งานได้ไม่เหมือนเดิม แต่แก้วอย่างพวกเราทำมาจากทรายและเม็ดทรายที่ไม่อาจนับจำนวนนั้น เมื่อแตกสลายก็พร้อมจะถูกหลอมเพื่อขึ้นรูปใหม่ เกินจะจินตนาการได้ว่าเศษแก้วมากมายที่ดูเปราะบางนั้น หากวันหนึ่งถูกหลอมใหม่ มันจะออกมาเป็นอะไร
.
รักและคิดถึงพ่อ
