ทำไมหนอ ถึงยังมีคนผู้ที่ไม่เป็นที่ต้องการบนรถเมล์

Methus Methus
1d

คนผู้ที่ไม่เป็นที่ต้องการบนรถเมล์
นั่งรถเมล์มาทั้งชีวิต มี 3 เหตุการณ์ที่ยังจำได้ดี
1
คนไร้บ้านขึ้นรถมา พี่กระเป๋าเข้าไปถามเสียงดังว่าจะไปไหน? ขึ้นมาทำไม? อีกฝ่ายไม่ตอบ พี่กระเป๋าเลยสั่งให้คนขับจอด แล้วไล่เขาลงไป สุดท้ายพี่กระเป๋าก็ตะคอกคนขับเสียงดังอีกว่า คราวหลังจะจอดรับใครต้องดูตาม้าตาเรือด้วย ถ้าเจออีกก็ให้ปิดประตูเลย
2
คนต่างชาติ (น่าจะพม่าหรือเขมร) มาเป็นคู่รักชายหญิง เบาะนั่งเต็มแล้ว พวกเขาเลยนั่งคู่กันบนแท่นล้อหรือเครื่องยนต์สักอย่าง มีป้ายติดไว้ว่า “ห้ามนั่ง” พี่กระเป๋าเข้ามาดุ ไล่เหมือนหมูเหมือนหมา ประมาณว่าเห็นมั้ย มีป้ายห้ามนั่ง ทั้งสองเลยลุกขึ้นยืน เปลี่ยนมาโหนราว ส่วนพี่กระเป๋าก็นั่งที่ตรงนั้นแทนเฉย
3
ลุงคนไร้บ้านขึ้นรถมา ลุงเนื้อตัวมอมแมม ผมเผ้ากระเซิง ร่างกายซูบผอม ลำแขนเหลือแต่กระดูก ผู้โดยสารหันมองลุงเรื่อยๆด้วยความรู้สึกหลากหลาย สงสาร เห็นใจ หวาดกลัว รังเกียจ ฯลฯ สุดแล้วแต่จะรู้สึก เราก็ไม่รู้ด้วย… ส่วนพี่กระเป๋าก็มอง ไม่ยอมเข้าไปเก็บเงิน ไปนั่งคุยๆกับคนขับรถแทน เราก็คิดๆว่าเหตุการณ์คงคล้ายๆกับ 2 เรื่องแรก แต่ที่ไหนได้ สักพักพี่กระเป๋าเดินเข้ามาหาลุง เรียกลุง แล้วยื่นแบงค์ 20 กับกล้วยให้ 2 ใบ เราเลยผสมโรงให้ขนมปังกรอบของเราไปอีกห่อ
เรื่องเพิ่งเกิดขึ้นเร็วๆนี้ เรายังตกผลึกไม่ออกว่าทำไมถึงติดค้างในใจนัก แต่ที่แน่ๆคือไม่ใช่ซาบซึ้งในความดีงามของเพื่อนมนุษย์ ไม่ใช่อิ่มเอมในบุญกุศล แค่รู้สึกว่าการมีชีวิตที่ดีในขั้นพื้นฐาน มีที่พัก อาหาร ยารักษาโรค เสื้อผ้าสะอาดๆ … มันเป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนควรได้รับ แต่ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไร หรือเรื่องราวแบบไหนที่พาให้ชีวิตลุงมาถึงตรงนี้
สังคมพวกเราทำกันอีท่าไหนถึงก่อให้เกิดคนสิ้นไร้ไม้ตอกอย่างลุงมาได้