วันศุกร์, พฤศจิกายน 28, 2568

จากเหตุการณ์เลวร้ายน้ำท่วมหาดใหญ่ สิ่งที่เจ็บปวดไม่ใช่แค่น้ำที่สูงขึ้นเรื่อย ๆ แต่คือกำลังใจของ “กู้ภัย” ที่กำลังลดลงเรื่อย ๆ เหมือนกัน คนใต้ ต้องหยุดความ โอหังลง แล้วกลับมาถาม และทบทวนตัวเอง


Tulip Mahawongk 
7 hours ago
·
จากเหตุการณ์เลวร้ายน้ำท่วมหาดใหญ่
สิ่งที่เจ็บปวดไม่ใช่แค่น้ำที่สูงขึ้นเรื่อย ๆ
แต่คือกำลังใจของ “กู้ภัย” ที่กำลังลดลงเรื่อย ๆ เหมือนกัน
ในพื้นที่กว้างใหญ่ตรงนี้
มีคนจำนวนไม่มากที่ยอมลุยเข้าไป ทั้งที่หลายคนมาจากต่างจังหวัด
ไม่คุ้นพิกัด ไม่ได้พักผ่อนเต็มอิ่มมาหลายคืน
ต้องเสี่ยงทั้งโรคฉี่หนู ปอดบวม และสารพัดโรคจากน้ำท่วม งูกะปะ กัดแล้วตาย ชุกชุมมาก
เบื้องหลังภาพเรือทุกลำ คือคนธรรมดาที่
ต้องวิ่งหาค่าน้ำมัน ค่าเดินทาง ค่าอาหาร
ต้องช่วยกันระดมของบริจาค
หลายทีมไม่ได้หวังอะไรนอกจากคำว่า “ขอบคุณครับ/ค่ะ”
แต่ก็ยังยอมลุยต่อไป
ถ้าคุณกลัว พวกเรากลัว
ถ้าคุณหิว พวกเราก็หิว
กู้ภัยบางคนยอมไม่ทานข้าว
เพื่อจะได้เหลือพอเอาเข้าไปให้คนที่รออยู่
ในขณะที่ไถฟีดข่าวไปมา
เรากลับไม่เห็น “ศูนย์บัญชาการหลัก” ที่ควรจะเป็น
ไม่เห็น war room ที่รวมศูนย์คำสั่ง
ว่ากู้ภัยทีมไหนเข้าพื้นที่ไหนแล้ว
ใครรับผิดชอบโซนไหน ใครต้องการอะไรด่วนที่สุด
ประสบการณ์จากน้ำท่วมน่าน เชียงราย เชียงใหม่ เห็นเละเทะแบบนั้น แต่อย่างน้อยก็ไม่มีความมืดมิดให้เห็น
กู้ภัยเข้าพื้นที่รู้ว่าต้องรายการตัวกับใคร
ลงทะเบียนเป็นระบบ
เช้ามาแจกงาน ใครอยู่พื้นที่ไหน เข้ากี่ทีม ออกกี่ทีม ต้องการอะไรเพิ่มเติม
จุดรับอาหารไปส่ง ขาดส่งเสบียง ถุงยังชีพเบิกตรงไหน ช่วยคนมาแล้วไปส่งไปศูนย์อพยพไหน หมาแมวช่วยมาเอาไปไว้ตรงไหน
หาดใหญ่คือไม่มี …
ช่วยคนมาจากพื้นที่น้ำท่วม ปล่อยเกาะไว้ตรงที่แห้ง ประชาชนเดินเท้าหาที่หลบภัยกันต่อ
คำถามง่าย ๆ คือ…
ระบบสั่งการแบบนี้ มันไม่ควรออกจากส่วนกลางหรือ?
ทำไมการจัดแผน การกระจายงาน การจัดลำดับเคส
กลับต้องปล่อยให้ภาคอาสาและเอกชน “วิ่งเอง คิดเอง แก้เอง”
และหลายทีม “มาถึงก่อนรัฐหลายวัน” ด้วยซ้ำ
และสิ่งที่เจ็บที่สุดคือ
“ความโกรธแค้น” จำนวนมาก
กลับเทลงมาที่กู้ภัยอาสาและเอกชน
ทั้ง ๆ ที่พวกเขาคือคนที่เสี่ยงชีวิต
และเอาตัวเองออกจากบ้านมาก่อนใคร
เพราะในวิกฤตครั้งนี้
เราไม่ได้ต้องการแค่ภาพผู้นำลุยน้ำ
แต่ต้องการ “ผู้นำที่ลุยระบบ”
เพื่อให้ทุกการช่วยเหลือวิ่งไปถึงคนที่กำลังรออยู่จริง ๆ
และที่สำคัญที่สุด…
ขอให้ “หัวใจของกู้ภัยทุกคน” รอดไปพร้อมกับร่างกายด้วย
ไม่แปลกที่หลายทีมถอนตัว
เพราะใครก็รักตัวกลัวตายกันทั้งนั้น
.....

Jom Petchpradab 
ถือเป็นครั้งแรกและครั้งสำคัญที่ คนใต้ ต้องหยุดความ โอหังลง แล้วกลับมาถาม และทบทวนตัวเอง ก่อนที่จะไปถามหรือไปเรียกร้องจากคนอื่น

https://www.facebook.com/Basstsu/posts/26443813898552414





https://x.com/ThaiPBSNews/status/1993984378725388771