วันนี้…น้ำในหาดใหญ่เริ่มลดลงแล้ว แต่สิ่งแรกที่โผล่ขึ้นมา ไม่ใช่พื้นดิน แต่มันคือ “กองหนี้” ของทั้งเมือง

อ่านแล้วชอบ ส่งต่อได้บุญ
14 hours ago
·
หยุดและมาอ่าน ข้อความจากชาวหาดใหญ่ในวันนี้

วันนี้…น้ำในหาดใหญ่เริ่มลดลงแล้ว
แต่สิ่งแรกที่โผล่ขึ้นมา
ไม่ใช่พื้นดิน
แต่มันคือ “กองหนี้” ของทั้งเมือง
ที่พร้อมกระโจนใส่ชาวบ้าน…โดยไม่ถามสักคำว่า “ไหวไหม”

เงินต้นที่โผล่พ้นน้ำ
ดอกเบี้ยที่ตั้งลำเตรียมจู่โจม
และ ความจริงอันโหดร้าย ที่กำลังเดินเข้าหาประตูทุกบ้าน
เหมือนเงาดำที่ตามหลอกไม่รู้จบ

ผมอยากวิงวอน…
ให้รัฐบาลลุกขึ้นมาเป็นเจ้าภาพ “ทอดผ้าป่าสามัคคีครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์”
ไม่ใช่ทอดให้วัด
แต่ทอดให้ “ชีวิตคนหาดใหญ่”

เชิญไฟแนนซ์
เชิญธนาคาร
เชิญเจ้าหนี้ทุกสถาบัน
มานั่งโต๊ะเดียวกัน
ในฐานะ “กรรมการกองผ้าป่า”
เพื่อเปิดโครงการ ปลอดต้น – ปลอดดอก – ยืดหนี้ – พักหนี้
อย่างน้อย…ให้คนหาดใหญ่ได้ “หายใจ” ก่อนที่พวกเขาจะขาดอากาศตายทางการเงินจริงๆ

เพราะหลังน้ำลด…
ความจริงไม่เคยเบาลงเลย
มันหนักกว่าเดิม…
หนักถึงขั้นเดินมาเคาะประตูทุกบ้าน พร้อมคำถามว่า
“เอ็งจะเริ่มยังไง ในเมื่อทุกอย่างพังไปหมดแล้ว?”

ท่านที่นั่งห้องแอร์ ใส่สูทอาจพูดง่ายว่า
“เสียหาย เดี๋ยวซื้อใหม่”
เพราะเงินเดือนท่านไม่ถูกน้ำพัด
เก้าอี้ของท่านไม่ลอยออกจากห้องประชุม

แต่ถ้าท่านลองถอดสูท
แล้วสวมผ้ากันเปื้อนของพ่อค้าแม่ค้าหาดใหญ่ดูบ้าง…
ท่านจะรู้ว่า
การยืนมอง ชาม ถ้วย หม้อ โต๊ะ เตา
ลอยผ่านหน้าไปทีละชิ้น
มันเหมือนเห็น “ความหวังทั้งชีวิต” ถูกพัดหนีไปต่อหน้า

พวกเขาไม่ได้ถามว่า
“จะซื้อใหม่เมื่อไหร่?”
แต่พวกเขาถามว่า
“จะหาเงินจากไหน…ในเมื่อแค่ค่าซ่อมก็ยังไม่มี?”

อีกไม่กี่วันก็สิ้นเดือน
ใบแจ้งหนี้ไม่เคยถามว่าใครน้ำท่วม
ไฟแนนซ์ไม่เคยสนใจว่ารถจมน้ำ
ธนาคารไม่เคยสนใจว่าบ้านถูกล้างเกลี้ยง
ค่าไฟ ค่าน้ำ ค่าโรงเรียนลูก ค่าลูกน้อง
ทุกอย่างจะเดินเข้ามาทวงพร้อมกัน
เหมือน “คลื่นสุดท้าย” ที่ถาโถมใส่คนไกล้จมน้ำ

ผมไม่ได้พูดแทนคนหาดใหญ่
แต่ผมพูดในฐานะคนเคย
“หายใจไม่ทั่วท้องเพราะเงิน”
และรู้ดีว่า
การยืนอยู่ปลายหน้าผาโดยไม่รู้พรุ่งนี้จะรอดไหม
มันเจ็บแค่ไหน

แต่วันนี้ของคนหาดใหญ่…
หนักกว่าอีกหลายเท่า
เหมือนฟ้ารวมฝนสามร้อยปีมาทุ่มลงที่เดียว

พวกเขารอดจากสายน้ำ
แต่สิ่งที่กำลังกลืนเมืองนี้คือ
“ความตายทั้งเป็น”

บ้านต้องซ่อม
ร้านต้องเริ่มใหม่
รถต้องยกเครื่อง
เครื่องใช้ไฟฟ้า เฟอร์นิเจอร์เสียหายยกหลัง
และต้อง “ลุกขึ้นสู้” ทั้งที่ใจและเข่า
ยังเหมือนยืนอยู่ในน้ำเมื่อวานนี้

ผมหลับตานึกภาพ…ยังสะท้าน
เพราะตอนนี้ คนหาดใหญ่กำลังเดินอยู่ในความมืด
แบบที่ ไม่มีแม้แต่เงาของความหวัง

นี่คือเวลาที่รัฐบาลต้อง “ยื่นมือ”
ก่อนที่ทั้งเมืองจะล้มแบบถอนราก

ช่วยก่อนที่เขาจะหมดใจ
ช่วยก่อนที่เขาจะหมดแรง
ช่วยก่อนที่เขาจะหมดลมหายใจทางการเงิน

อย่าปล่อยให้พวกเขารอดจากน้ำ
แล้วมาตายเพราะหนี้
มันโหดเกินไปสำหรับเมืองที่ต่อสู้มาทั้งชีวิต

เด็กหาดใหญ่…
เขาไม่ได้ต้องการของเล่นใหม่
เขาต้องการบ้านที่แห้ง
เสื้อผ้าที่ไม่มีกลิ่นน้ำ
ข้าวร้อนๆ
และรอยยิ้มของพ่อแม่ที่ไม่ต้องซ่อนความเครียดเอาไว้

ถ้าพ่อแม่จม…
เด็กไม่มีทางขึ้นจากความมืดได้เลย

เพราะฉะนั้น ผมขอร้องจากหัวใจจริงๆ
ให้เห็น “หาดใหญ่” เป็นลมหายใจเร่งด่วนที่สุดตอนนี้

https://www.facebook.com/photo/?fbid=25544735845160918&set=a.285240358203815