สองทศวรรษที่สูญหาย การเมือง+วรรณกรรม แม่งโคตรโฟนี่เลย

Surachai Kook Sereenithikul
คำนี้ผมนึกถึง ไอดา อรุณวงศ์ บ.ก. อ่าน ที่ปาถกฐาถึงนวนิยาย the catcher in the rye กับการเป็นนักศึกษาของเธอที่อึดอัดต่อบรรยากาศการเรียนในคณะอักษรศาสตร์ จุฬา
..
Suchart Sawadsri
Surachai Kook Sereenithikul ก็เอามาจากไอดานั่นแหละครับ ประโยคนี้เป็นชื่อหนังสือรวมงานเขียนเป็นเล่มของเธอด้วย คุณคงได้อ่านแล้ว
.....



“แม่ง โคตรโฟนี่เลย”
ไอดา อรุณวงศ์

“เราจะพูด เราจะบอก เราจะเขียน อย่างคนธรรมดา
เราจะทำให้พวกเขาเห็นว่า พลังของปลายปากกา อยู่ที่สัจจะของความเป็นคนสามัญ ไม่ใช่การแอบอยู่หลังหรือแอบอ้างลายเซ็นใคร
และถ้าหากจะวัดกันที่ลายเซ็นขึ้นมา ก็ให้รู้ไว้ว่าลายเซ็นที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือลายเซ็นจากปลายปากกาในคูหาเลือกตั้ง
ถ้าปากกาจะ ‘อยู่ที่มัน’ เพราะมันถือดีว่าเป็นผู้มีเกียรติเหนือใคร ก็ขอให้รู้ไว้เถิดว่า เกียรตินั้นพิสูจน์กันได้ที่ความโปร่งใส ไม่ใช่ที่การห้ามวิจารณ์ ห้ามทำให้เสื่อมเสีย

และถ้ามันจะคิดว่าปากกา ‘อยู่ที่มัน’ เพราะมันมีอำนาจอันละเมิดมิได้ ก็ขอให้รู้ไว้เถิดว่า อำนาจเยี่ยงนั้นหาใช่อะไร นอกจากอำนาจอย่างลูกแหง่ อำนาจของคนแหย
ปากกาอยู่ที่มัน แต่ปากกาก็อยู่ที่เรา
บอกพวกเขา บอกพวกเรา ว่าความสามัญคือความสำคัญ
ไม่ว่าจะเรียกมันว่า เศียรข้าพเจ้า ศีรษะดิฉัน หรือหัวกู
พิเคราะห์แล้วจึงเห็นว่า พลังจากปลายปากกา คนธรรมดาก็สร้างความเปลี่ยนแปลงได้”

รวมบทปาฐกถาว่าด้วยการเมือง | วรรณกรรม ในยุคที่สุนัขไม่ใช่หมาเสมอไป แต่ประชาชนยังเป็นควายเหมือนเดิม
เขียนและอ่านโดย ไอดา อรุณวงศ์ แห่งสำนักพิมพ์อ่าน
คำนำ “ผู้หญิงอย่างป้า” โดย อาดาดล อิงคะวณิช | คำตาม (อำเภอใจ) โดย ชูศักดิ์ ภัทรกุลวณิชย์