ผู้พิพากษาชื่อ พีระศักดิ์ ใจเสงี่ยม สามารถบิดเบือนหลักเกณฑ์ทางกฎหมายได้เอง เพียงจั่วหัวหมายจับนั้นว่า “ในพระปรมาภิไธยพระมหากษัตริย์” การละเมิดหรือวางตนอยู่เหนือกฎหมายนี้ ควรที่จะได้มีการวิจารณ์ทางหลักการ ในชุมชนกฎหมายนานาชาติต่อไป
ประจวบกับในระหว่างงานรำลึกวีรชน ๖ ตุลา ครบ ๔๕ ปี ภายในบริเวณมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ อดีตนักกิจกรรม ๖ ตุลา ๑๙ ผู้หนึ่งได้ปราศรัยว่า “เราจะนำตัวผู้บงการเหตุการณ์ ๖ ตุลา ๒๕๑๙ ไปขึ้นศาลอาญาระหว่างประเทศ ไม่ว่าจะทำสำเร็จปีนี้ ปีหน้า หรืออีก ๔๕ ปี”
ควรที่จะผนวกสำนวนถึงการ ‘กระทำในนามกษัตริย์’ อันเป็นการประทุษร้าย ทำให้บาดเจ็บหรือเดือดร้อน หรือถึงตาย หรือสูญเสียเสรีภาพและอิสรภาพ ที่เกิดขึ้นในศตวรรษที่ ๒๑ นี้โดยน้ำมือเจ้าหน้าที่รัฐ ไม่ว่าจะเป็นตำรวจหน่วยควบคุมฝูงชน หรือผู้พิพากษา
สืบเนื่องมาแต่การจับกุม น.ส.เบนจา อะปัญ สมาชิกแนวร่วมธรรมศาสตร์และการชุมนุม เมื่อวันที่ ๗ ตุลา โดยตำรวจจาก สน.ทองหล่อนำหมายของศาลอาญาใต้ไปแสดง แต่เบญจาประกาศ ‘อารยะขัดขืน’ นั่งเฉยไม่ยอมลุกให้ตำรวจจับกุม
จึงมีตำรวจหญิงสองคน ‘อุ้ม’ จริงๆ จากหน้า สน.ลุมพินีเอาตัวไปยัง สน.ทองหล่อ เพื่อดำเนินคดีในข้อหา “หมิ่นประมาท ดูหมิ่น หรือแสดงความอาฆาตมาดร้าย” ต่อกษัตริย์ ราชินี รัชทายาท หรือผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์
มีตัวอย่างถึงการที่เจ้าหน้าที่รัฐ ไม่ว่าจะเป็นตำรวจ อัยการ หรือผู้พิพากษา ตีความพฤติกรรม แม้กระทั่งอ้างว่า ‘เจตนาเบื้องลึก’ ก็เคยมี ให้ไปเข้าข่ายเป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๑๑๒ ให้จงได้ หลักนิติธรรมไปขึ้นอยู่กับความคิดคำนึงของบุคคลเท่านั้น
ข้อสังเกตุของ นรเศรษฐ์ นาหนองตูม ทนายความสิทธิมนุษยชนผู้หนึ่ง เล่าถึงคดี ม.๑๑๒ ต่อเยาวชนวัย ๒๐ ปีรายหนึ่ง ซึ่งเขาเดินทางไปเตรียมสืบพยานที่จังหวัดจันทบุรี จำเลยถูกกล่าวหาว่า “วิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับแนวพระราชดำริเศรษฐกิจพอเพียง”
นั่น “ในทางข้อเท็จจริงไม่มีอะไรสลับซับซ้อน” แต่ว่า “มีบางส่วนพาดพิงในหลวงรัชกาลที่ ๙” อันเป็นประเด็นข้อกฎหมาย ที่เขาตั้งข้อสงสัยว่า “มาตรา ๑๑๒ คุ้มครองถึงในหลวงรัชกาลที่ ๙ พระมหากษัตริย์ที่สวรรคตไปแล้วหรือไม่”
เขาจึงตีแผ่หลักเกณฑ์ในทางวิชาการ จากอาจารย์ผู้สอนวิชากฎหมายหลายคน เริ่มด้วย สาวตรี สุขศรี คณะนิติศาสตร์ธรรมศาสตร์ หนึ่งในสมาชิกคณะนิติราษฎร์ อธิบายไว้ว่า “บุคคลที่พึงจะได้รับความคุ้มครองตามมาตรา ๑๑๒ หมายถึง”
ผู้ซึ่ง “ยังมีสภาพบุคคล และดำรงตำแหน่ง ๔ ตำแหน่ง ในเวลาที่กฎหมายบังคับใช้อยู่ ได้แก่พระมหากษัตริย์ พระราชินี รัชทายาท หรือผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์” ขยับไปถึง ทวีเกียรติ มีนะกนิษฐ และ จิตติ ติงศภัทิย์ ก็อธิบายคล้ายคลึงกัน
“พระมหากษัตริย์ หมายถึงองค์ที่ทรงครองราชย์อยู่ขณะที่มีการกระทำความผิด มิใช่พระมหากษัตริย์ที่ทรงสละราชบัลลังก์แล้ว หรือพระมหากษัตริย์ในอดีต” อาจารย์ทั้งสองชี้ด้วยว่า “หาไม่แล้วก็จะทำให้ความผิดฐานนี้หาขอบเขตอันเป็นองค์ประกอบความผิดมิได้”
ขยับต่ออีกถึง หยุด แสงอุทัย ปรมาจารย์ทางด้านกฎหมายของไทย อ้างถึงกฎหมายลักษณะอาญา ร.ศ.๑๒๗ มาตรา ๙๘ เกี่ยวกับความผิดที่กระทำทางวาจา “ความว่าสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว” นั้นต้องหมายถึงกษัตริย์ไทย “พระองค์ปัจจุบันตามรัฐธรรมนูญ
และที่ยังดำรงอยู่ในราชสมบัติ ไม่ใช่ที่สวรรคตหรือสละราชสมบัติไปแล้ว” ชัดเจนอย่างยิ่งว่า ม.๑๑๒ มิควรเอาไปปรับใช้กับบุรพกษัตริย์ไทยในอดีต ดังเช่น ส.ศิวรักษ์ เคยต้องคดีหมิ่นกษัตริย์ในประวัติศาสตร์ ย้อนไปครั้งต้นรัตนโกสินทร์และอยุธยา
นี่แม้ว่ารัชกาลที่ ๙ เสด็จสวรรคตไปแล้วไม่นาน ไม่ถึงร้อยปี พสกนิกรผู้จงรักภักดียังระลึกถึงเกือบทุกเมื่อเชื่อวัน จนบางครั้งมองเห็นพระพักตร์บนก้อนเมฆบ้าง ในกลุ่มควันบ้าง ก็ไม่พ้นข้อเท็จจริงที่ว่ามิได้ทรงครองราชย์ขณะนี้ จะให้ ร.๑๐ เป็นร่างทรง ร.๙ ก็กระไรอยู่
ทนายนรเศรษฐ์ให้ความเห็นส่วนตน “ต้องแยกแยะให้ออก...หากไม่มีกฎหมายเขียนไว้เป็นความผิดก็ไม่ควรจะไปลงโทษเขา” แม้จะคิดว่าการกระทำต่อกษัตริย์ในสัมปรายภพก็ยังมิบังควร “ก็ต้องไปแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายผ่านทางกระบวนการนิติบัญญัติ”
ไม่เช่นนั้นจะเป็นการออกคำสั่งของหัวหน้ามาเฟียและพวกหัวไม้ ไร้ขื่อแปของความยุติธรรม
(https://www.facebook.com/ronsan.huadong/posts/4402422236517737, https://www.facebook.com/thanap.../posts/4674468409286628... และ https://www.khaosod.co.th/politics/news_6664299)
