ภัควดี วีระภาสพงษ์
9 hours ago
·
ถ้าไม่เป็นโรคซึมเศร้าไปก่อน ก็เป็นไปได้ที่เขาจะสติแตกก่อนได้รับอิสรภาพ เขาไม่ใช่ “ทุเรียน” ที่มีเปลือกหนา มีหนามแหลมที่พอคุ้มภัยได้ แต่เขาคือ “ขนุน”
.
16 กันยายน 2567 ถึงปราณและขาล ลูกรัก
.
คงจำน้าขนุนของพวกเธอได้ “ขนุน” เด็กหนุ่มร่าเริงแว่นหนา ท่าทางเนิร์ดๆ ดูไม่มีพิษไม่มีภัยกับใคร หลายเดือนแล้ว ที่นาขนุนต้องเข้ามาอยู่ที่นี่ และรอการประกันตัวในชั้นอุทธรณ์ จากเด็กร่าเริงข้างนอกก็กลายเป็นคนซึมเศร้า ทำอะไรแปลกแปลกผิดเพี้ยนไปจากเดิม
.
พวกเรานักโทษการเมืองได้แต่ให้กำลังใจและคอยดูแลอยู่ห่างๆ โชคดีที่แดนสี่มีผู้คุมที่คอยให้กำลังใจและช่วยเหลือขนุนอีกหลายเรื่อง รวมทั้งโชคดีที่น้าขนุนได้ย้ายมาแดน 4 แดนที่มีความหลากหลาย มีอะไรให้ทำฆ่าเวลาหลายอย่างและเป็นแดนที่มีแมวมากกว่าแดนอื่นๆ
.
น้าขนุนชอบเล่นกับแมวในแดน เค้าบอกว่า “แมวมันใจดี” ในโต๊ะการเมืองที่แดน 4 พวกเรายังมีเพื่อนชาวฟิลิปปินส์ที่เป็นเสมือนครูสอนภาษาอังกฤษ และภาษาตากาล็อกให้น้าขนุน การได้เขียนจดหมาย ได้เล่นกับแมว และ เพื่อนใหม่ คือสิ่งที่ช่วยเยียวยาจิตใจของน้าขนุน พ่อคิดเช่นนั้น
.
ในช่วงเดือนนี้ พ่อชวนน้าขนุนเข้ายิมเพื่อออกกำลังกายกับน้าเก็ทในทุกเช้า สองสัปดาห์ผ่านไปหน้าตาน้าขนุนดูสดใสร่าเริงขึ้น ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ทีมทนายความพยายามยื่นประกันตัวน้าขนุนแล้วไม่ผ่าน น้าขนุนดูซึมๆ ไม่กินข้าวเป็นวันๆ กระทั่งครั้งสุดท้ายเมื่อสัปดาห์ที่แล้วที่ผลประกันออกมาว่า “ไม่ผ่าน” ท่าทีของน้าขนุนเปลี่ยนไปจากครั้งก่อนๆ เขายิ้มอย่างเข้าใจชีวิตมากขึ้น กินข้าวเล่นกับแมว ออกกำลังกาย
.
นิทซ์เช่เคยกล่าวไว้ว่า “ สิ่งที่ไม่ได้ฆ่าฉันให้ตายทำให้ฉันแข็งแกร่งขึ้น” พวกเราได้แต่หวังว่าน้าขนุนจะสอบผ่านในบททดสอบนี้ ไม่ต้องถึงกับเป็นทุเรียนก็ได้แต่เป็นขนุน ขนุนที่เข้มแข็ง ขนุนที่สามารถผ่านพ้นห้วงเวลาที่โหดร้ายไปได้ หวังว่าลูกทั้งสองจะร่วมลุ้นและให้กำลังใจไปพร้อมพวกเรา
.
รักและคิดถึง
อานนท์ นำภา
.....
สหายซุน ปฏิวัติ
September 16
·
กำลังใจ คือสิ่งสำคัญ
สำหรับคนข้างใน
เย็นนี้เจอกันครับ..
