Pratuang Emjaroen, Red Morning Glory and Rotten Gun, 1976, oil on canvas, 133 × 174 cm. Courtesy National Gallery Singapore and National Heritage Board
.....
Sarinee Achavanuntakul - สฤณี อาชวานันทกุล
22 hours ago
·
เชื่อว่าหลายกรณีที่ผ่านมา (เอาแค่ภายในช่วง 1-2 ปีนี้ก็นับไม่หวาดไม่ไหว) น่าจะทำให้เรามองเห็นความทุเรศทุรังของ “วัฒนธรรมคนดีย์“ กันมากขึ้นมากนะคะ
ลักษณะเด่น (คนดีย์ต้องมีครบ)
- ยกตนข่มท่านตลอดเวลา
- เข้าวัดเข้าวาอย่างสม่ำเสมอ
- ชอบอ้างธรรมะ หลักธรรมคำสั่งสอน
- เรื่องเดียวกัน ความผิดคนอื่นเท่าภูเขา ของเราเท่าเส้นผม
- ปากอ้างโปร่งใส แต่ไม่เปิดเผย
- จ้องจับผิดด้วยระเบียบหยุมหยิม
- จ้องเล่นงานคนที่ไม่ชอบหน้าด้วยระเบียบและกฎหมาย
- อ้าง ”เป็นไปตามกฎหมาย“ และ “ทุกอย่างถูกต้องตามระเบียบ” ไม่ว่ามันจะค้านสายตาสังคมหรือขัดต่อสามัญสำนึกขนาดไหน เพราะ
-- เส้นใหญ่พอที่จะไม่โดนตรวจสอบ
—- ถ้าเส้นใหญ่กว่านั้นอีก คนตรวจสอบไม่กล้าแตะ
—-- ถ้าเส้นใหญ่ไปอีกขั้น ให้พวกเดียวกันตรวจกันเอง
——- ถ้าเส้นใหญ่สุด แก้ระเบียบ/กฎหมายตามใจได้เลย
ล้มละลายทางศีลธรรมไปหมดแล้วนะคะ คนดีย์ประเทศนี้
.....
The Brutal Theatre of Thai Society
Duangrit Bunnag
15 hours ago
·
สังคมไทย ไม่ใช่สังคมคนดีมีเมตตา เป็นสังคมที่รอขยี้คนล้ม ให้ลงไปกอง ขึ้นไปเหยียบซ้ำ เพื่อให้ตัวเองได้รู้สึกว่าตัวเองอยู่ในที่สูงขึ้นอีกนิด
ทุกคนที่ลงสนาม ทำมาหากิน ประกอบอาชีพ ขอให้ระวังคนที่ไม่ได้ทำการงานอาชีพอะไร ใช้เวลาบนหน้าจอวิพากษ์วิจารณ์โน้นนี้ไปวันๆ คุณต้องรับมือจัดการกับคนพวกนี้เป็นประจำใน social media คนไทยจะ celebrate คนที่ประสบความสำเร็จพอเป็นพิธี แต่ถ้าเขาพลาดสะดุดล้มลง อย่าหวังว่าคนไทยที่ไหนจะเห็นใจ ตีนที่เข้ามาเหยียบหน้าจะมาเร็วกว่ามือที่ฉุดคุณให้ลุกขึ้น
สังคมไทย เป็นสังคมของพระเอกนางเอกในละครหลังข่าว เขาจะรักคุณถ้าคุณเป็นพระเอกหรือนางเอกของเขา ที่เหลือจะถูกจัดให้เป็นตัวประกอบ หรือบางทีก็เป็นผู้ร้ายกันไปเลย ในโลกของคนไทย ความเป็น polarity สูงเพราะ conception ของความดีและความเลว พระเอกเป็นคนดี ผู้ร้ายเป็นคนเลว ถ้าคุณเกิดซวยอยู่ใน zone ที่เขาจัดให้เป็นผู้ร้ายแล้ว ต่อให้ทำดีอย่างไร ก็กลับมาเป็นพระเอกไม่ได้ นอกจากพระเอกคนเดิมตาย หรือมีผู้ร้ายที่ร้ายกว่า
สังคมไทยอยู่ในนิยายมากกว่า fact เราเสพเรื่องราวของผู้คน ทุกคนที่มีชื่อเสียงหรือเป็นที่ชื่นชมของสังคมไทย คือคนที่เล่าเรื่องราวเก่ง ไม่ใช่คนที่มีความสามารถที่แท้จริง ถ้าคุณอยากได้รับการยอมรับในสังคมไทย คุณไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากเล่าเรื่องให้เก่ง โกหก ทำชีวิตให้โลดเล่นดั่งนิยาย เขาไม่ได้สนใจเลยว่าคุณจะทำอะไรสำเร็จไว้บ้าง ถ้าคุณเล่าเรื่องไม่เก่ง คุณก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของพวกเขา
เราเป็นแบบนั้นเพราะเราอ่อนแอและรู้สึกตลอดเวลาว่าเราไร้ค่า เราไม่ดังเหมือนเขา เราไม่ดีเหมือนเขา รู้สึกต่ำต้อยกว่าคนส่วนใหญ่ในสังคมตลอดเวลา เป็นเพราะคนไทยถูกกำหนดไว้ในสังคมทาส พ้นจากสังคมทาส ก็เป็นสังคมเผด็จการทหาร เราถูกกดเอาไว้จนความรู้สึกต่ำต้อยนี้มันรุนแรงมาก จะหลุดพ้นจากตรงนี้ได้ก็ต่อเมื่อมีใครทำให้เรารู้สึกว่าเรามีค่าจริงๆ
สำหรับทุกคนที่ลงสนาม ไม่มีทางเลือกมากนักนอกจากก้มหน้าก้มตาทำสิ่งที่คุณทำต่อไป และยังส่งความรักของคุณที่มีให้กับผู้คนออกไปอย่างไม่ลืมหูลืมตา แน่นอนว่าคุณจะล้ม สังคมไทยจะกระทืบคุณทุกครั้งที่คุณพลาดแม้แต่เล็กน้อย แต่ถ้าคุณท้อ สังคมไทยก็จะอยู่ในความรู้สึกต่ำต้อยต่อไปเป็นวงจรอุบาทว์ เราก็จะกลายเป็นสังคม superficial โดยสมบูรณ์ ผู้คนจะชื่นชมคนตอแหลโกหก ตลบแตลง แต่ดูดี มากกว่าคนที่พูดน้อยแต่ลงมือทำ คุณต้องยืนหยัดให้เข้มแข็ง และส่งความรักที่คุณมีต่อผู้คนนั้นออกไป ต่อไป
ไม่ใช่เพราะคุณไม่มีทางเลือก แต่นั่นเป็นคนที่คุณเป็น
The Brutal Theatre of Thai Society
Thai society is not a community of benevolence or compassion—it is a stage where the audience waits in silence, not to applaud your triumph, but to cheer when you fall. The moment someone stumbles, the crowd doesn’t reach out a hand to lift them—they climb atop the fallen, pressing them further down, just to feel a little taller themselves.
Anyone who steps into the public arena—be it in business, the arts, or any form of visible work—must brace themselves against those who do none of the above. These are the people who spend their days behind screens, offering criticism as entertainment. In Thai social media, success is applauded in passing. But failure? That is when the crowd comes alive. And if you trip, even briefly, expect boots to land on your face long before a hand reaches down to help.
Ours is a society that still lives inside the plotlines of its prime-time soap operas. You are loved only if you are cast as someone’s hero or heroine. Everyone else? Supporting cast at best—more often, you’re assigned the role of the villain. Thai morality is polarised: heroes are good, villains are evil. If you’ve been labeled the latter—fairly or not—it is nearly impossible to reclaim your place. Redemption only comes when the “old hero” dies, or when an even worse villain arrives to distract the public’s gaze.
We live not in truth, but in narrative. Thailand does not celebrate capability—it celebrates storytelling. To be admired, you don’t need to achieve anything; you simply need to craft a compelling story. Lie if you must. Live your life like a melodrama. Your actual accomplishments are irrelevant if your storytelling falls flat. If you can’t spin a tale, no one will notice you.
Why are we like this? Because we feel small. Deep down, many Thais carry the belief that they are lesser—less accomplished, less seen, less valuable than those around them. This inferiority is no accident; it is the product of generations living under systems designed to suppress. From feudal hierarchies to military dictatorships, the Thai psyche has been conditioned to feel powerless. And we lash out at others not because we are strong, but because we are afraid of our own insignificance. We are desperate for anything that affirms our worth.
So for those of us who choose to keep showing up—to work, to build, to create—we have no real alternative but to keep going. Keep your head down. Keep doing your work. And keep sending love into a world that might never return it. Yes, you will fall. Yes, Thai society will stomp on you every time you slip. But if you give up, you only deepen the cycle. You confirm the superficiality. You reward the performance and punish the sincerity.
In doing so, we become a society that values liars with charisma more than quiet doers with results.
So stand firm. Speak less. Do more. And keep sending out the love you believe in—not because you have no choice, but because that is who you are.
https://www.facebook.com/duangrit.bunnag/posts/10227661759877994
https://www.facebook.com/SarineeA/posts/1227372165425135
