ภัควดี วีระภาสพงษ์
5 hours ago
·
16 ตุลาคม 2568 วันนี้ยาย แม่ น้องสาว หลานๆ มาเยี่ยมที่ห้องพิจารณาคดีศาลอาญา ในรอบหลายเดือนกว่าจะได้พบหน้าเพราะต้องรอให้หลานๆปิดเทอม การเดินทางจากร้อยเอ็ดมากรุงเทพฯนั้นย่อมหลายร้อยกิโล สำหรับเด็กๆคงสนุกสนาน แต่สำหรับยายกับแม่คงเหน็ดเหนื่อย รอยยิ้มที่ดูโรยแรงจากการเดินทางและวัยที่สูงขึ้น อ้อมกอดที่คุ้นเคยตั้งแต่วัยเด็ก หอบเอากลิ่นทุ่งนากองฟางของบ้านเกิดมาด้วย “บรรดาแม่ๆ ลุงป้าน้าอาที่บ้านหวายหลึม ฝากมากอดด้วยเด้อลูก” แม่กระซิบผมระหว่างสวมกอดในห้องพิจารณาคดี
.
“บ้าน” ในความหมายของผมมิใช่แค่หมู่บ้านหรืออาคารบ้านเรือน แต่ยังหมายถึงผู้คนที่เราผูกพันธ์ ผู้คนที่อยู่ในชีวิตของเราในแต่ละช่วงวัยด้วย โดยเฉพาะวัยเด็กที่บ้านยังคงกรุ่นไอทรงจำตั้งแต่จำความได้ ผืนดินที่หัดเดิน หัดปั่นจักรยาน ต้นไม้ทุกต้นที่เคยปีนเล่น ถนนทุกสายที่เคยเดิน เมื่อประกอบกับผู้คนในครอบครัว ญาติมิตร เพื่อนฝูง นั่นคือ “บ้าน” บ้านที่ผมอยากกลับไป
.
ในทุกคืนก่อนนอน ผมมักจะคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ในหลายๆครั้งที่คิดถึงบ้าน พอหลับตานอนก็มักจะฝันว่าได้กลับบ้าน กลับไปเจอเรื่องราวและผู้คนที่เราจากมา แอบหลั่งน้ำตาในบางทีหลังตื่นกลางดึก ไม่ใช่การร้องไห้ แต่เป็นน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างซึมเซา เป็นน้ำตาที่เย็นและขมอย่างยิ่ง
.
คิดถึงบ้านจัง
อานนท์ นำภา
https://www.facebook.com/phakh.wdi.wira.phas.phngs.2025/posts/2943146049229629
