Get Surariddhidhamrong
11 hours ago
.
จดหมายลงวันที่ 4 พฤศจิกายน 2567
“ ให้ท้องฟ้าช่วยดูแลเธอให้ดี และเรื่องไหนที่เธอเหนื่อยใจไม่มี แค่มีสายลมอยู่ ก็คือฉัน…”
เรือนจำเปิดเพลงนี้ให้ฟัง เราอยากจดเนื้อเพลงนี้ส่งให้ แต่ก็จดไม่ทัน เอาเป็นว่า เราขอส่งเนื้อเพลงไปให้พร้อมกับความห่วงใย เนื้อเพลงเต็มไปเปิดฟังเองนะ
แผลเราค่อยๆดีขึ้นแล้ว แต่เวลานอนตะแคง หรือออกกำลังกายท่าที่ต้องยืดอก ก็รู้สึกแสบแผลอยู่บ้าง แผลที่เกิดขึ้นนั้นไกลหัวใจ อาจจะทิ้งร่องรอยไว้บ้าง แต่เดี๋ยวก็หายเจ็บ แต่แผลใจที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องนี้ จะรักษาอย่างไรดี? ตลอดเวลาที่ผ่านมาหนึ่งปีสามเดือน เกิดเรื่องราวมากมาย เรื่องราวเหล่านั้นล้วนเป็นบทเรียน แต่หลายบทเรียนก็ไม่ได้จรรโลงใจนัก กลับสร้างความเจ็บปวดเสียด้วยซ้ำ เรายังคิดถึงพี่บุ้งเสมอ คิดถึงคนข้างนอก คิดถึงชีวิตและอิสรภาพ ในวันที่เราได้ออกไป จะมีอะไรที่เปลี่ยนไปบ้าง และอะไรที่ยังเหมือนเดิม
ที่ผ่านมาประชาชนเสียสละกันไปมาก เราไม่อยากให้การสูญเสียที่ผ่านมานั้นสูญเปล่า บางครั้งเราต้องถามตัวเองซ้ำๆวนๆ ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหลายเหล่านี้เรื่องจริงใช่มั้ย ก็รู้อยู่แก่ใจ แต่ก็ยังถามในสิ่งที่รู้อยู่แล้ว พิลึกจริงฮ่าฮ่าฮ่า เอาเถอะ อุปสรรคที่ผ่านเข้ามานั้น เป็นเครื่องขัดเกลา ให้เราคิดวางแผน ทำการอย่างเป็นระบบระเบียบ สิ่งที่เราได้ทำไป แล้วทำต่อจากนี้ ก็ตัดสินใจตัดสินใจขณะมีสติสัมปชัญญะทั้งสิ้น
พรุ่งนี้พี่อานนท์กับขนุนจะยื่นประกันอีกครั้ง การยกคำร้อง การขอประกันตัวเป็นสิ่งที่ศาลสามารถทำได้ การอนุญาตนั้น(ในทางทฤษฎี) ก็อยู่ในขอบเขตอำนาจศาลเช่นกันก็มารอดูกันว่า“ ท่าน” จะใช้อำนาจและดุลยพินิจอย่างไร สถาบันตุลาการมีความศักดิ์สิทธิ์ เพราะมีประกาศิตในการบอกว่าสิ่งใดถูก สิ่งใดผิดแก่สังคม ไม่ว่าคำร้องของพี่อานนท์และขนุน ผลจะออกมาเป็นอย่างไร เราก็หวังว่า คำสั่งนั้นจะได้ educate สังคมที ว่าเรามีขอบเขตสิ่งนี้ อยู่เพียงใด
รักและคิดถึงเสมอ
——————————-
5 พฤศจิกายนต์ 2567
เก็ทอยู่ในเรือนจำมา 1 ปี 2 เดือน
#LetsGetRights #Freeget #นิรโทษกรรมประชาชน #เก็ทโสภณ
จดหมายลงวันที่ 4 พฤศจิกายน 2567
“ ให้ท้องฟ้าช่วยดูแลเธอให้ดี และเรื่องไหนที่เธอเหนื่อยใจไม่มี แค่มีสายลมอยู่ ก็คือฉัน…”
เรือนจำเปิดเพลงนี้ให้ฟัง เราอยากจดเนื้อเพลงนี้ส่งให้ แต่ก็จดไม่ทัน เอาเป็นว่า เราขอส่งเนื้อเพลงไปให้พร้อมกับความห่วงใย เนื้อเพลงเต็มไปเปิดฟังเองนะ
แผลเราค่อยๆดีขึ้นแล้ว แต่เวลานอนตะแคง หรือออกกำลังกายท่าที่ต้องยืดอก ก็รู้สึกแสบแผลอยู่บ้าง แผลที่เกิดขึ้นนั้นไกลหัวใจ อาจจะทิ้งร่องรอยไว้บ้าง แต่เดี๋ยวก็หายเจ็บ แต่แผลใจที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องนี้ จะรักษาอย่างไรดี? ตลอดเวลาที่ผ่านมาหนึ่งปีสามเดือน เกิดเรื่องราวมากมาย เรื่องราวเหล่านั้นล้วนเป็นบทเรียน แต่หลายบทเรียนก็ไม่ได้จรรโลงใจนัก กลับสร้างความเจ็บปวดเสียด้วยซ้ำ เรายังคิดถึงพี่บุ้งเสมอ คิดถึงคนข้างนอก คิดถึงชีวิตและอิสรภาพ ในวันที่เราได้ออกไป จะมีอะไรที่เปลี่ยนไปบ้าง และอะไรที่ยังเหมือนเดิม
ที่ผ่านมาประชาชนเสียสละกันไปมาก เราไม่อยากให้การสูญเสียที่ผ่านมานั้นสูญเปล่า บางครั้งเราต้องถามตัวเองซ้ำๆวนๆ ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหลายเหล่านี้เรื่องจริงใช่มั้ย ก็รู้อยู่แก่ใจ แต่ก็ยังถามในสิ่งที่รู้อยู่แล้ว พิลึกจริงฮ่าฮ่าฮ่า เอาเถอะ อุปสรรคที่ผ่านเข้ามานั้น เป็นเครื่องขัดเกลา ให้เราคิดวางแผน ทำการอย่างเป็นระบบระเบียบ สิ่งที่เราได้ทำไป แล้วทำต่อจากนี้ ก็ตัดสินใจตัดสินใจขณะมีสติสัมปชัญญะทั้งสิ้น
พรุ่งนี้พี่อานนท์กับขนุนจะยื่นประกันอีกครั้ง การยกคำร้อง การขอประกันตัวเป็นสิ่งที่ศาลสามารถทำได้ การอนุญาตนั้น(ในทางทฤษฎี) ก็อยู่ในขอบเขตอำนาจศาลเช่นกันก็มารอดูกันว่า“ ท่าน” จะใช้อำนาจและดุลยพินิจอย่างไร สถาบันตุลาการมีความศักดิ์สิทธิ์ เพราะมีประกาศิตในการบอกว่าสิ่งใดถูก สิ่งใดผิดแก่สังคม ไม่ว่าคำร้องของพี่อานนท์และขนุน ผลจะออกมาเป็นอย่างไร เราก็หวังว่า คำสั่งนั้นจะได้ educate สังคมที ว่าเรามีขอบเขตสิ่งนี้ อยู่เพียงใด
รักและคิดถึงเสมอ
——————————-
5 พฤศจิกายนต์ 2567
เก็ทอยู่ในเรือนจำมา 1 ปี 2 เดือน
#LetsGetRights #Freeget #นิรโทษกรรมประชาชน #เก็ทโสภณ
