Banyong Pongpanich
14 hours ago
·
“ซื้อหนี้เสีย”ออกจากระบบ…ดีหรือไม่?
ขออนุญาตยกตัวอย่างกรณีการขายหนี้ของปรส. เมื่อปี 2541@…
หนี้เสีย(รวมดีบางส่วน)ของ 56 บริษัทเงินทุน รวมประมาณ 850,000 ล้านบาท ถูกประมูลขาย ได้เงินรวมประมาณ250,000 ล้านบาท ขาดทุนเกือบ600,000ล้าน
เป็นเพราะ…
1.มีการย้ายหนี้ ซึ่งข้อมูลเชิงลึก(nondocumented) และความสัมพันธ์ไม่ได้ย้ายตามไปด้วย
2. พวก Vulture funds(distressed asset investors)มีความเสี่ยงสูง จึงมีต้นทุนการเงินสูง มีrequired rate of return 20 - 25% และ leverageได้น้อย
3.ต้องมีการสร้างoperation ตั้งองค์กรเพิ่ม ทำให้เกิดหน่วยงานซ้ำซ้อน เพิ่มต้นทุนดำเนินการของระบบ
4.เกิดmoral hazard ในวงกว้างทันที เพราะทุกคนอยากเป็น NPL เพราะหวังว่าจะได้ลดหนี้ล้างหนี้โดยง่าย เกิด strategic NPLsอย่างมโหฬารขึ้นทันที หนี้ดีที่ปนอยู่กลายเป็น NPLทันที แถมลุกลามไปถึงสถาบันการเงินที่ยังดำเนินการอยู่ จนในที่สุด NPLของ
ระบบธนาคารไทยพุ่งไปมากกว่า 40% จนธนาคารเจ๊งไประนาว ความเสียหายของกองทุนฟื้นฟูพุ่งสูงจนเกิน 1.5 ล้านๆบาท
ส่วนผลการดำเนินงานของพวกvulture funds ในคราวนั้นก็จะเป็นดังนี้นะครับ พวกAMCs ของธนาคารเองมักจะได้เงินคืนมากสุด ตามด้วยAMCs ของเอกชน ส่วนของรัฐ(แหะๆ)ย่อมรั่วไหลหละหลวมเป็นธรรมดา ส่วน ประธานและเลขาธิการปรส.ก็เลยต้องสู้คดีเกือบยี่สิบปีทั้งๆที่ไม่ได้โกงสักบาท(ถ้ายังจะทำไม่ต้องมาตามผมนะครับ…คราวนั้นก็เกือบไปละ)
ที่เขียนนี่ไม่ได้คัดค้านนะครับ เพียงแค่ยกประสบการณ์ชาติให้ทราบ เพื่อว่าจะได้ระมัดระวังให้มากไว้ถ้ายังจะทำ
ก็ต้องออกแบบรายละเอียดมาตรการให้ดี ประวัติศาสตร์จะได้ไม่ซำ้รอย และผมก็ไม่ได้ประนามมาตรการเมื่อปี2541ด้วยนะครับ ออกจะเห็นด้วยๆซ้ำ แต่ต้นทุนมันสูง
อ้อ…สุดท้ายขออนุญาตเปรียบเทียบกับนโยบาย”จำนำข้าว” ที่ถึงจะเจตนาดี ทำให้ชาวนาได้รับประโยชน์ไปประมาณ 200,000 ล้านบาท แต่รัฐเสียหายไป500,000ล้าน ทั้งๆที่โกงกันแค่ไม่กี่หมื่นล้าน เพราะไปบิดเบือนระบบเกิดต้นทุนแฝง(ต้นทุนดำเนินการ+ข้าวเน่าข้าวเสีย) ต้องติดคุก โดนยึดทรัพย์กันระนาว ทั้งๆที่บางคนไม่ได้โกงด้วยซ้ำ
https://www.facebook.com/banyong.pongpanich/posts/2726490964220852
