![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkpuXrrRIgZoU5ZahdAIyxROnOI4a-7feZ2dx8oN2L6U1xJObxrC-jG2aqR9ug5YIFZQcIXGEc5N_HD5jd7kAfb0VzKzI5ZMV3t7ckjitZ-W1Rcw6zBVQW6pMzOmrL_GWKVvM0jlSU0iQfWn5E7zoz_c4i3HaWoqp_eO6cK6TagRqtuYcXj-o0Gw/w397-h321/Screenshot%202025-02-11%202.54.32%20PM.png)
จดหมายฉบับวันที่ 11 ก.พ. 2568
การจะพูดว่า 2+2 = 4 อาจเป็นเรื่องคอขาดบาดตายในช่วงที่สังคมป่วยไข้ ความจริงง่ายๆ หลายเรื่องกลายเป็นเรื่องต้องห้าม ต้องตรวจตรา ต้องเซ็นเซอร์ ทำกันจนกลายเป็นเรื่องปกติ เรื่องปกติเช่นว่านี้ถูกทำซ้ำๆ จนกลายเป็นความปกติ กลายเป็นความคิดสองชั้น
.
11 กุมภาพันธ์ 2568 ถึงปราณและขาล ลูกรักทั้งสอง
.
ในวัยที่พวกเธอเข้าอนุบาลหรือประถม โจทย์คณิตศาสตร์ง่ายๆว่า 2+2=☐ คงหาคำตอบได้ไม่ยาก และไม่ยากที่จะตอบมันออกมา แน่นอนว่าพวกเธอจะได้คะแนนแน่ๆ สำหรับคำตอบที่ถูกต้องนั้น แต่เมื่อพวกเธอเติบโตขึ้น โตจนสังคมหล่อหลอมให้เป็นพลเมืองของสังคมที่ป่วยไข้โดยสมบูรณ์ ในโจทย์คณิตศาสตร์เดิมที่ความจริง 2+2= 4 มันอาจกลายเป็น 2+2= 5 ก็ได้ คำตอบว่า 2+2= 5 จึงจะทำให้พวกเธอได้คะแนนและสามารถอยู่ในสังคมนี้ได้อย่างปกติ
.
ที่พ่อต้องติดคุกในห้วงเวลานี้ก็เพราะพ่อไม่ยอมพูดว่า 2+2=5, เป็นเรื่องตลกร้ายสำหรับสำหรับโลกอนาคตหากสังคมนี้หายจากอาการป่วยไข้แน่ๆ แต่พวกเธออย่าได้ดูเบาความป่วยไข้ของสังคมไป อาการนี้อาจกินเวลาอีกหลายปี อาจเป็นสิบๆปี หรือจนกว่าจะมีคนพร้อมใจกันบอกว่า 2+2=4 ไม่ใช่ 5
.
หน้าที่ของพ่อในตอนนี้คือการยืนยันว่า 2+2= 4 เป็นหน้าที่ง่ายๆแห่งยุคสมัย หวังว่าสักวันคนจะออกมาพูดความจริง ทำให้ความจริงเป็นปกติเสียที
.
คิดถึงลูก
อานนท์ นำภา