.jpg)
อานนท์ นำภา
20 hours ago
·
“จำนวนคนที่สนใจเข้าฟังคำพิพากษา มาตรา 112 ของผม จากคดีแรกเมื่อ 25 กันยายน 2566 กระทั่งคดีล่าสุด 25 มิถุนายน 2568 ที่ผ่านมา มีจำนวนไม่ลดลง ซ้ำยังมีการเผยแพร่ในสื่อต่าง ๆ อย่างสม่ำเสมอ เป็นที่สนใจทั้งในและต่างประเทศ รวมทั้งกำลังใจผ่านทางความช่วยเหลือในรูปแบบต่าง ๆ นี่คือสิ่งที่สังคมเก่ากำลังหวาดกลัว
พวกเขาหวังว่า เวลาที่ยาวนานจะทำให้การรับรู้และความสนใจของคนลดลง แต่มันกลับเป็นในทางตรงกันข้าม เมื่อผู้คนยิ่งตั้งคำถามต่อกระบวนการยุติธรรมไทยมากขึ้น ทางเดียวที่พวกเขาจะทำได้ คือช่วยกันเอาใบบัวมาปิดความฟอนเฟะ และเมื่อปิดสิ่งนั้นไม่มิด ก็เอามาปิดหูปิดตาผู้คนเสีย
เหตุผลประการสำคัญที่ผมไม่ลี้ภัยการเมือง คือต้องการใช้กรณีของผมเป็นภาพสะท้อนความอัปลักษณ์ของกระบวนการยุติธรรมในมาตรา 112 และใช้ตัวเองเป็นบทบันทึกเรื่องราวในช่วงเปลี่ยนผ่านครั้งนี้
ผมเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่า การพูดความจริงเกี่ยวกับสถาบันกษัตริย์ การวิพากษ์วิจารณ์ด้วยความบริสุทธิ์ใจ ด้วยความปรารถนาดีที่จะทำให้สังคมตื่นรู้ เวลาไม่ได้อยู่ข้างเราเพียงอย่างเดียว แต่เวลายังทำหน้าที่พิสูจน์สิ่งที่เราต่อสู้ให้เห็นภาพเป็นที่ประจักษ์อย่างชัดเจนถึงความขัดแย้งและปัญหาในสังคมไทย
อย่างไรก็ตาม เวลาที่ยาวนาน ความยากลำบากและปัญหาสารพัน ที่เป็นปราการขวางกั้นการต่อสู้ก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นเช่นกัน คดีมาตรา 112 ของผมหลายคดีถูกสั่งให้พิจารณาลับและไม่ให้เผยแพร่ บางคดีถึงขนาดหลีกเร้น พยายามหลบหน้าสาธารณชน ในการอ่านคำพิพากษาผมเฝ้าถามในใจทุกครั้งที่เผชิญภาวะเช่นนั้นว่า "ถ้ามั่นใจว่า คำพิพากษานั้นยุติธรรม แล้วท่านจะกลัวอะไร“
ในวันที่ข้อเท้าต้องมีแผลเป็นอันเกิดจากโซ่ตรวน ผมยังปรารถนาอย่างแน่วแน่ ที่จะใช้ชีวิตเป็นบทบันทึกและเป็นภาพสะท้อนความอัปลักษณ์ของมาตรา 112 ต่อไป และเพื่อเป็นการย้ำเตือนความอยุติธรรมที่ได้รับ ผมจึงโกนคิ้วตัวเอง 1 ข้าง เพื่อที่ทุกครั้งที่มองตัวเองผ่านกระจก ผมจะได้ไม่ลืมมัน
หากการต่อสู้ในกระบวนการยุติธรรมของผม พอจะมีคุณูปการอยู่บ้าง ผมขอให้มันเป็นแรงบันดาลใจให้คนในกระบวนการยุติธรรม ได้โปรดฉุกคิดและเห็นถึงความอัปลักษณ์ของมันเสียที
สุดท้ายขอเป็นกำลังใจให้มิตรสหายที่ร่วมต่อสู้กันมา
จากวันแรก จนถึงวันนี้ เรามาไกลเกินกลับไปนับ 1 แล้ว”
เชื่อมั่นและศรัทธา
อานนท์ นำภา
7 กรกฎาคม 2568
เรือนจำพิเศษกรุงเทพมหานคร
—————-
Since the judgment in my first case on 25 September 2023 until my latest on 25 July 2025, the number of those who come to listen has not declined. In addition, news of the decisions is disseminated in various media outlets within and beyond Thailand. Further, people send encouragement and assistance in various forms. This is what the old society fears.
They hope that awareness and interest will wane with time. But the opposite has occurred. As people increasingly question the Thai judicial process, the only path they can take is to attempt to use a lotus leaf to cover the decay. When they fail to cover it completely, they then come to cover the eyes and ears of the people.
The primary reason why I have not sought political asylum is that I want to use my case to reflect the ugliness of the judicial process in Article 112. I want to serve as a record of the transformation of this moment.
I fully believe that speaking the truth about the institution of the monarchy and criticizing it with sincerity and good intentions will awaken society.
Time is not only on our side, but also continues to serve as proof of what we are fighting for and illustrates the problems and conflicts in Thai society.
However, over time, various difficulties and problems have emerged as obstacles in the struggle. The judges in many of my Article 112 cases have ordered that the trials be conducted in secret and banned the dissemination of news. In some cases, they retreat and attempt to reading the decisions in public. Observing this, I ask myself each time, “If you are confident that the judgment is just, then what are you afraid of?”
On a day when my ankles are scarred from being shackled, I remain resolute in my desire to use my life to document and reflect the ugliness of Article 112. To remind myself of the injustice I have encountered, I will shave off one of my eyebrows so that every time I see myself in the mirror, I will not forget.
If my struggle in the judicial process is to be of some contribution, I would like it to inspire those within the judiciary. Please take a moment to reflect on and comprehend its ugliness.
Finally, let me offer encouragement to friends who struggle alongside me:
From the first day until today, we have come to far to go back to square one.
With trust and faith,
Arnon Nampa
7 July 2025
Bangkok Remand Prison
https://www.facebook.com/photo/?fbid=30396833456597994&set=a.113629915345080
“จำนวนคนที่สนใจเข้าฟังคำพิพากษา มาตรา 112 ของผม จากคดีแรกเมื่อ 25 กันยายน 2566 กระทั่งคดีล่าสุด 25 มิถุนายน 2568 ที่ผ่านมา มีจำนวนไม่ลดลง ซ้ำยังมีการเผยแพร่ในสื่อต่าง ๆ อย่างสม่ำเสมอ เป็นที่สนใจทั้งในและต่างประเทศ รวมทั้งกำลังใจผ่านทางความช่วยเหลือในรูปแบบต่าง ๆ นี่คือสิ่งที่สังคมเก่ากำลังหวาดกลัว
พวกเขาหวังว่า เวลาที่ยาวนานจะทำให้การรับรู้และความสนใจของคนลดลง แต่มันกลับเป็นในทางตรงกันข้าม เมื่อผู้คนยิ่งตั้งคำถามต่อกระบวนการยุติธรรมไทยมากขึ้น ทางเดียวที่พวกเขาจะทำได้ คือช่วยกันเอาใบบัวมาปิดความฟอนเฟะ และเมื่อปิดสิ่งนั้นไม่มิด ก็เอามาปิดหูปิดตาผู้คนเสีย
เหตุผลประการสำคัญที่ผมไม่ลี้ภัยการเมือง คือต้องการใช้กรณีของผมเป็นภาพสะท้อนความอัปลักษณ์ของกระบวนการยุติธรรมในมาตรา 112 และใช้ตัวเองเป็นบทบันทึกเรื่องราวในช่วงเปลี่ยนผ่านครั้งนี้
ผมเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่า การพูดความจริงเกี่ยวกับสถาบันกษัตริย์ การวิพากษ์วิจารณ์ด้วยความบริสุทธิ์ใจ ด้วยความปรารถนาดีที่จะทำให้สังคมตื่นรู้ เวลาไม่ได้อยู่ข้างเราเพียงอย่างเดียว แต่เวลายังทำหน้าที่พิสูจน์สิ่งที่เราต่อสู้ให้เห็นภาพเป็นที่ประจักษ์อย่างชัดเจนถึงความขัดแย้งและปัญหาในสังคมไทย
อย่างไรก็ตาม เวลาที่ยาวนาน ความยากลำบากและปัญหาสารพัน ที่เป็นปราการขวางกั้นการต่อสู้ก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นเช่นกัน คดีมาตรา 112 ของผมหลายคดีถูกสั่งให้พิจารณาลับและไม่ให้เผยแพร่ บางคดีถึงขนาดหลีกเร้น พยายามหลบหน้าสาธารณชน ในการอ่านคำพิพากษาผมเฝ้าถามในใจทุกครั้งที่เผชิญภาวะเช่นนั้นว่า "ถ้ามั่นใจว่า คำพิพากษานั้นยุติธรรม แล้วท่านจะกลัวอะไร“
ในวันที่ข้อเท้าต้องมีแผลเป็นอันเกิดจากโซ่ตรวน ผมยังปรารถนาอย่างแน่วแน่ ที่จะใช้ชีวิตเป็นบทบันทึกและเป็นภาพสะท้อนความอัปลักษณ์ของมาตรา 112 ต่อไป และเพื่อเป็นการย้ำเตือนความอยุติธรรมที่ได้รับ ผมจึงโกนคิ้วตัวเอง 1 ข้าง เพื่อที่ทุกครั้งที่มองตัวเองผ่านกระจก ผมจะได้ไม่ลืมมัน
หากการต่อสู้ในกระบวนการยุติธรรมของผม พอจะมีคุณูปการอยู่บ้าง ผมขอให้มันเป็นแรงบันดาลใจให้คนในกระบวนการยุติธรรม ได้โปรดฉุกคิดและเห็นถึงความอัปลักษณ์ของมันเสียที
สุดท้ายขอเป็นกำลังใจให้มิตรสหายที่ร่วมต่อสู้กันมา
จากวันแรก จนถึงวันนี้ เรามาไกลเกินกลับไปนับ 1 แล้ว”
เชื่อมั่นและศรัทธา
อานนท์ นำภา
7 กรกฎาคม 2568
เรือนจำพิเศษกรุงเทพมหานคร
—————-
Since the judgment in my first case on 25 September 2023 until my latest on 25 July 2025, the number of those who come to listen has not declined. In addition, news of the decisions is disseminated in various media outlets within and beyond Thailand. Further, people send encouragement and assistance in various forms. This is what the old society fears.
They hope that awareness and interest will wane with time. But the opposite has occurred. As people increasingly question the Thai judicial process, the only path they can take is to attempt to use a lotus leaf to cover the decay. When they fail to cover it completely, they then come to cover the eyes and ears of the people.
The primary reason why I have not sought political asylum is that I want to use my case to reflect the ugliness of the judicial process in Article 112. I want to serve as a record of the transformation of this moment.
I fully believe that speaking the truth about the institution of the monarchy and criticizing it with sincerity and good intentions will awaken society.
Time is not only on our side, but also continues to serve as proof of what we are fighting for and illustrates the problems and conflicts in Thai society.
However, over time, various difficulties and problems have emerged as obstacles in the struggle. The judges in many of my Article 112 cases have ordered that the trials be conducted in secret and banned the dissemination of news. In some cases, they retreat and attempt to reading the decisions in public. Observing this, I ask myself each time, “If you are confident that the judgment is just, then what are you afraid of?”
On a day when my ankles are scarred from being shackled, I remain resolute in my desire to use my life to document and reflect the ugliness of Article 112. To remind myself of the injustice I have encountered, I will shave off one of my eyebrows so that every time I see myself in the mirror, I will not forget.
If my struggle in the judicial process is to be of some contribution, I would like it to inspire those within the judiciary. Please take a moment to reflect on and comprehend its ugliness.
Finally, let me offer encouragement to friends who struggle alongside me:
From the first day until today, we have come to far to go back to square one.
With trust and faith,
Arnon Nampa
7 July 2025
Bangkok Remand Prison
https://www.facebook.com/photo/?fbid=30396833456597994&set=a.113629915345080
