กระบอกเสียงเล็กๆของน้องคนหนึ่ง เล่าถึงความกังวลต่อพ่อที่เป็นตำรวจตระเวนชายแดนธรรมดาๆ คนนึง ที่ถูกเรียกไปทำหน้าที่รับใช้ชาติ ช่วงที่มีข้อพิพาทเรื่องเขาพระวิหารปี 2552

แก้วใส : Daily Life Story
16 hours ago
·
เราจำได้ดีตอนที่พ่อกลับมาจากการปฏิบัติหน้าที่ที่ชายแดนช่วงที่มีข้อพิพาทเรื่องเขาพระวิหารปี 2552 เรากำลังจะขึ้นปอสี่ ส่วนพ่อเป็นตำรวจตระเวนชายแดนธรรมดาๆ คนนึง ที่ถูกเรียกไปทำหน้าที่รับใช้ชาติ เราและแม่รู้สึกกังวลเรากลัวว่าพ่อจะตายจำได้ว่าแม่รอดูข่าวสามมิติทุกวันเหมือนกับที่เรารอการกลับบ้านของพ่อ และเมื่อพ่อกลับมาที่บ้านจากการรักษาดินแดนอย่างเต็มภาคภูมิ เราเห็นสีหน้าของพ่อดูเหนื่อยล้าและโรยราเหลือเกิน แต่ว่าในมือกลับมีของฝากกลับมาเป็นหนังสือเล่มนึง พ่อยื่นให้เรามันเป็นสมุดเรียนภาษากัมพูชาที่พ่อต้องเรียน เปิดดูแล้วตัวหนังสือยึกๆ ยือๆ แต่ทั้งตัวเลขตัวหนังสือบางดูก็มีหน้าตาคล้ายกับตัวอักษรของเรา มีความรู้พื้นฐานทั่วไปที่ต้องสื่อสารออย่าง สวัสดี ขอบคุณ กินข้างหรือยัง สบายดีมั้ย หรือแม้กระทั่งคำว่าได้ ''โปรดหยุดยิง''

เมื่อกลับมาคิดถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นพ่อไม่ได้พูดอะไรมากนอกจากท่าทางที่ดูเหนื่อย ไม่พยายามอธิบายว่าความขัดแย้งเป็นอย่างไร พ่อบอกเพียงว่าได้ยินเสียงปืนที่ยิงตอบโต้กันเสมอทั้งกลางวันหรือกลางคืน พ่อบอกว่าเราทุกคนก็ต่างกลัวตายเหมือนกัน มีเลือดมีเนื้อ คนฝั่งนั้นก็เป็นคนไม่ต่างจากเรา...พ่อไม่เคยพูดเรื่องอคติทางเชื้อชาติกับเราเลย พ่อไม่เคยบอกฉันว่าเราต้อเกลียดคนตาดำๆ ที่มีชะตากรรมยากลำบากไม่ต่างจากเรา นั่นคือสิ่งที่เราขอบคุณพ่อเสมอมาจนถึงตอนนี้

เมื่อหายใจเข้าหายใจออกดู ก็พบว่าตัวเรายังมีชีวิตและเราหลายคนเองก็มีชีวิตอยู่ เรารอดมาจากสงครามทั้งหลาย เรารอดจากความเกลียดชัง ความเจ็บปวดและการเข่นฆ่ากัน ในขณะที่บางพื้นที่กำลัง ล้มตายสูญสลายเพราะอคติทางเชื้อชาติ ในขณะที่เราถูกสอนว่าสงครามคือความรุนแรง และการเรียนประวัติศาสตร์ในตำราเรียนก็พร่ำสอนว่า สังคมโลกต้องการสันติสุขและสงครามไม่ใช่ทางออก ยูเอ็นก่อตั้งขึ้นในปี 1945 มีอายุ 80 ปีหลายประเทศในเอเชียได้รับเอกราชหลังปี 1945 สงครามโลกครั้งที่หนึ่งจบในปี 1918 และสงครามโลกครั้งที่สองจบในปี 1945 การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิวโดยนาซีสิ้นสุดในปี 1945 สงครามเวียดนามกินเวาลาเป็นสิบๆ ปี จบลงในปี 1975 สิ่งที่เราได้เรียนรู้จากเรื่องราวเหล่านี้คือเราอ่านไม่ถึงใจและมองไม่เห็นหน้าผู้มีอำนาจเลย แต่เรามองเห็นเลือดที่ไหนนองบนใบหน้าคนธรรมดาที่เรียกว่าประชาชน ผู้มีแขนมีขา มีความหิวโหย มีความหวาดกลัวเจ็บจริงและตายจริง โลกเรานั้นมีเฟคนิวและความเกลียดชังที่มากพอแล้วในประวัติศาสตร์โลกมนุษย์

โพสต์นี้ไม่มีความสะใจ ก่นด่ามนุษย์หากแต่อยากบอกเล่าในฐานะคนธรรมดาคนหนึ่งที่ทำงานกับเด็ก คนที่เคารพชีวิตมนุษย์ทุกชีวิต และหวังว่าสันติภาพจะไม่เป็นเพียงถ้อยคำในตำราเรียน เรารู้สึกสะเทือนใจจุกอกเมื่อเห็นนักเรียน ชาวบ้าน และผู้บริสุทธิ์เพื่อนของเราที่เป็นครูอยู่ชายแดนพานักเรียนหนี ต้องหนีตาย....จากความขัดแย้งทางของมีอำนาจและอาวุธสงคราม

เราทุกคนต่างรู้ดีว่าสงครามไม่เคยสร้างสิ่งใด และสร้างความเลวร้ายอะไรไว้บนโลก และเราก็รู้ว่าความเลวทรามจากสงครามมีหน้าตาเป็นแบบไหน เราควรยืนยันในจุดยืนที่ไม่สนับสนุนความรุนแรง เพราะผู้ที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดมักไม่ใช่ผู้มีอำนาจ แต่เป็นคนธรรมดา ๆ พ่อของใครสักคน ลูกของใครสักคน ปู่ย่าตายาย คนรัก หรือใครบางคนที่เป็นหัวใจของชีวิตใครอีกคนหนึ่ง สิ่งที่เราทำได้ และควรทำอย่างจริงจัง คือไม่สร้างหรือส่งต่อความเกลียดชัง โดยเฉพาะจากอคติทางเชื้อชาติ ศาสนา หรือสัญชาติ ความขัดแย้งไม่ควรถูกผลักให้กลายเป็นเกมการเอาชนะกันด้วยอาวุธ แต่ควรถูกคลี่คลายผ่านกระบวนการเจรจาทางการทูต บนพื้นฐานของการมองเห็นอีกฝ่ายเป็นมนุษย์แบบเดียวกับเรา เพราะนั่นคือทางออกที่สง่างามและมีคุณค่ามากกว่าเสียงของกระสุนหรือระเบิดจากนำมือมนุษย์ด้วยกัน

ปล. แก้วขอส่งกำลังใจให้เจ้าหน้าที่ทุกหน่วยงานที่ทุ่มเททำงานอย่างหนักหวังว่าสถานการณ์จะคลี่คลายอย่างรวดเร็วและทุกคนปลอดภัย ขอบคุณที่เสียสละเพื่อความสงบสุขของทุกคนค่ะ

ปล.2 ในส่วนของภาษากัมพูชาหนูไม่มีความสามารถในการแปลเองใช้แชทจีพีทีช่วยนะคะ ขอให้สารแห่งความเมตตานี้ไปสู่หัวใจของคนที่มีความเป็นมนุษย์ทุกคนค่ะ

I remember clearly when my father returned from his duty at the border during the conflict over the Preah Vihear temple in 2009. I was about to enter Grade 4. My father was just an ordinary Border Patrol Police officer, called to serve the nation. My mother and I were worried we feared he might die. I remember my mother watched the news on 3HD every day just like I waited for my father to come home. When he returned, I saw the exhaustion and weariness on his face, but in his hand, he held a gift a book. He handed me a Cambodian language workbook he had to learn. When I opened it, the letters looked strange and blurry, but some characters and numbers resembled our own script. It contained common phrases like “Hello,” “Thank you,” “Have you eaten?”, “How are you?” and even “Please stop shooting.”

Looking back at that time, my father didn’t say much except for looking tired. He didn’t try to explain the conflict. He just said he often heard gunfire both day and night. He said we all fear death alike; we have blood and flesh. The people on the other side are no different from us... My father never spoke of racial hatred to me. He never told me we should hate dark-skinned people who share a hard fate like us. That is something I have always been grateful for.

Breathing in and out, I realize I am still alive, and many of us are alive. We have survived many wars. We have survived hatred, pain, and slaughter while in some places, people are dying and disappearing because of racial prejudice. We are taught that war is violence, and history books constantly tell us the world desires peace and that war is not the answer. The United Nations was founded in 1945 and is now 80 years old. Many Asian countries gained independence after 1945. World War I ended in 1918, and World War II ended in 1945. The Nazi genocide of Jews ended in 1945. The Vietnam War lasted for decades and ended in 1975. What I’ve learned from these stories is that we don’t see the faces of those in power, but we see the blood on the faces of ordinary people people with arms and legs, hunger, fear, real pain, and death. Our world has had enough fake news and hatred in human history.

This post is not about venting anger or blaming anyone. It’s a story told by an ordinary person who works with children, who respects every human life, and hopes peace will be more than just words in textbooks. We are deeply shaken and heartbroken to see students, villagers, and innocent people friends of mine who are teachers at the border fleeing for their lives from the conflict caused by those in power and the weapons of war.

We all know well that war never builds anything, only leaves destruction behind. We know what the ugliness of war looks like. We must stand firmly against violence because those most affected are usually not the powerful, but ordinary people someone’s father, someone’s child, grandparents, loved ones, or someone who is the heart of someone else’s life. What we can and must do seriously is not to create or spread hatred, especially from racial, religious, or national prejudice. Conflicts should not be turned into games of winning through weapons, but should be resolved through diplomatic negotiations based on seeing the other side as fellow humans like us. That is a more noble and valuable solution than the sound of bullets or bombs from the hands of our fellow humans.

ខ្ញុំចាំបានច្បាស់ពេលដែលប៉ារបស់ខ្ញុំត្រូវតែទៅបំពេញកាតព្វកិច្ចនៅតំបន់ព្រំដែន នៅពេលមានវិវាទអំពីប្រាសាទព្រះវិហារ នៅឆ្នាំ ២០០៩ ខ្ញុំកំពុងតែត្រៀមរៀនថ្នាក់ Grade 4 ប៉ារបស់ខ្ញុំ គឺជាជនគោរពការដឹកនាំតំបន់ព្រំដែន ធម្មតា ដែលត្រូវបានហៅឲ្យចូលសេវាផ្ទៃជាតិ ខ្ញុំ និងម្ដាយមានការព្រួយបារម្ភ យើងខ្លាចថាប៉ារបស់ខ្ញុំអាចនឹងស្លាប់ម្ដាយរបស់ខ្ញុំមើលព័ត៌មានដោយទូរទស្សន៍ 3HD រៀងរាល់ថ្ងៃ ដូចដែលខ្ញុំរង់ចាំឲ្យប៉ារបស់ខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះ។ ពេលដែលឪពុកត្រឡប់មកវិញពីការទទួលបន្ទុក ដោយមានមោទនភាព ខ្ញុំមើលឃើញច្រមុះរបស់ឪពុកឈឺចាប់ និងលំបាកណាស់ ប៉ុន្តែក្នុងដៃរបស់គាត់មានអ្វីមួយជាពេលទទួលជាអំណោយ មួយសៀវភៅសរសើបភាសាកម្ពុជា ដែលគាត់ត្រូវរៀន ពេលខ្ញុំបើកវា ខ្ញុំឃើញអក្សរដ៏ចម្លែក និងប្រឡោះ ប៉ុន្តែអក្សរខ្លះ និងលេខខ្លះ ហាក់ដូចអក្សររបស់យើង។ វាមានប្រយោតទូទៅដូចជា “សួស្តី”, “អរគុណ”, “តើអ្នកបានបរិច្ឆេទ?”, “អ្នកសុខសប្បាយទេ?”, និងសូម្បីតែ “សូមបញ្ឈប់ការមើល”.

នៅពេលមកដល់ពេលនោះ ឪពុករបស់ខ្ញុំមិនបាននិយាយអ្វីទេ ប៉ុន្តែគាត់មើលទៅភ្ញាក់ប្រុងបន្តិច។ គាត់មិនព្យាយាមពិពណ៌នាព្យញ្ជនៈនៃវិវាទនោះទេ។ គាត់ត្រឹមបាននិយាយថា គាត់ឮសម្លេងកាំភ្លើងបាញ់ឆ្លើយវិញធ្វើរៀងរាល់ថ្ងៃ និងរាត្រី។ គាត់បាននិយាយថា យើងទាំងអស់គ្នាគួរតែខ្លាចចុះទេ; យើងមានឈាម និងសាច់។ មនុស្សនៅភាគីដទៃ គឺមិនខុសពីយើងទេ... ឪពុករបស់ខ្ញុំ មិនដែលនិយាយអំពីអំពើជំទាស់ជារូបាល្បឿនសាសន ធ្វើឲ្យខ្ញុំស្ងើចឡើយ។ គាត់មិនដែលប្រាប់ខ្ញុំថា យើងគួរតែនឹងស្អប់មនុស្សខ្មៅស្បែក ដែលមានវាសនាតូច អន្តរាយដូចដំណាក់ដូចយើងទេ។ នេះគឺជាព័ត៌មានខ្ញុំកត់ចិត្តគាប់មករហូត៖ ខ្ញុំអរគុណឪពុកជានិរ័យ។

នៅពេលខ្យល់ចូល និងចេញ ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំនៅជីវិត ហើយមនុស្សជាច្រើនក៏នៅជីវិតដែរ។ យើងបានរស់រានអស់ពីសង្គ្រាមជាច្រើន។ យើងបានរស់រានពីការមិនស្រឡាញ់, ನೋრთ៌ះនិងការប្រល័យពួកគេ។ ខណៈដែលនៅកន្លែងខ្លះក៏ពួកគេចាប់ផ្តើមស្លាប់ និងលះបង់ផងដោយសារជំនឿជាដើម។ យើងត្រូវបានបង្រៀនថាសង្គ្រាមគឺជាការញាប់ទឹក និងសៀវភៅប្រវត្តិសាស្ត្របានសរសើរថា, ពិភពលោកចង់បានសន្តិភាព ហើយសង្គ្រាមមិនមែនជាជម្រើសទេ។ សហប្រជាជាតិបានបង្កើតនៅឆ្នាំ 1945 និងឥឡូវមានអាយុ 80 ឆ្នាំ។ ប្រទេសជាច្រើននៅអាស៊ីទទួលបានឯករាជ្យបន្ទាប់ពីឆ្នាំ 1945។ សង្គ្រាមលោកលើកទីមួយចប់នៅឆ្នាំ 1918 ហើយសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរចប់នៅឆ្នាំ 1945។ ការប្រល័យដ៏អាសូររបស់ក្រុមណាស៊ីចប់នៅឆ្នាំ 1945។ សង្គ្រាមវៀតណាមបានធ្វើរយៈពេលជា៣ទសវត្សរ៍ និងចប់នៅឆ្នាំ 1975។ ពីរឿងទាំងនេះ ខ្ញុំបានរៀនថា យើងមិនមើលឃើញមុខអ្នកមានអំណាចទេ ប៉ុន្តែយើងឃើញឈាមលើមុខអ្នកធម្មតា មនុស្សដែលមានដៃជើង, អតីតកាល, ការភ័យខ្លាច, ឈឺធ្វើឲ្យបានស្លាប់ពិត។ ពិភពលោកយើងមានព័ត៌មានហួសហេតុ និងអំណាចខ្វះសក្ដានុម្មិតក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រមនុស្សគ្រប់គ្រាន់រួចហើយ។

ពុម្ពនេះមិនដើម្បីដោះសេចក្តីកំហឹង ឬមិនសូវបញ្ចៀសមនុស្សណាម្នាក់ទេ។ ប៉ុន្តែវាជារឿងដែលអ្នកធម្មតាដែលធ្វើការជាមួយកុមារ បានប្រាប់។ មនុស្សដែលគោរពជីវិតមនុស្សគ្រប់ជីវិត ហើយសង្ឃឹមថាសន្តិភាពមិនមែនជាសេចក្តីក្នុងសៀវភៅរៀនទេ។ ពួកយើងព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីឃើញសិស្ស, មនុស្សជនបទ, និងអ្នកសុទ្ឋ មិត្តភក្តិអ្នកគ្រូនៅតំបន់ព្រំដែនដែលត្រូវរត់គេចខ្លួនពីការជង្គង់ដោយឥទ្ធិពលនិងអាវុធនៃសង្គ្រាម។

យើងទាំងអស់គ្នាដឹងល្អថាសង្គ្រាមមិនធ្វើអ្វីទេ; វាគ្រាន់តែធ្វើឲ្យមានការខូចខាតជាផ្លូវការនេះ។ យើងដឹងការរន្ធត់ពីសង្គ្រាមមានរូបសញ្ញាយ៉ាងដូចម្តិះ។ យើងគួរតែឈរយ៉ាងរឹងមាំប្រឆាំងនឹងអំពើហិង្សា ព្រោះអ្នកដែលទទួលរងគ្រប់គ្រាន់គឺជាធម្មតាឪពុកនៃនរណាមួយ, កូននៃនរណាមួយ, មត់ឫទ្ធិ, កូនឬស្ថានបុគ្គលមួយជារបស់នរណាផ្សេង។ អ្វីដែលយើងអាចអនុវត្តន៍ និងត្រូវអនុវត្តន៍យ៉ាងត្រឹមត្រូវ គឺ "មិនបង្កើត ឬផ្សព្វផ្សាយសេចក្តីស្អប់" ជាពិសេសពីអាកប្ប តាមពិនិត្យយ៉ាងជ្រាលជ្រើល អំពីជាតិ, សាសនា, ឬសញ្ជាតិ។ ជម្លោះមិនគួរត្រូវបានកាត់ឲ្យទៅជាការប្រកួតបင္្យប់ដោយអាវុធទេ ត្រូវទាយជាសេចក្តីពេញចិត្តតាមការចរចារជាតិ និងមូលនិធិនៃការមើលឃើញចំពោះគ្នាថាជា មនុស្សដូចគ្នា។ វាជាវិធីដោះស្រាយដ៏មានមោទនភាព និងមានតម្លៃជាងសំឡេងកាំភ្លើង ឬកំផ្លេងវត្ថុបំផ្លាញពីដៃមនុស្ស។

#NoWarThailandCambodia #peaceNotWar #makelovenotwar

https://www.facebook.com/photo/?fbid=739285065501074&set=a.115729561189964