Hathairat Phaholtap4 hours ago
·
“การปิดปากนักข่าวเริ่มจากออฟไลน์เป็นออนไลน์และคนที่ปิดปากนักข่าวก็คือรัฐ”
English below
เมื่อ 7 ปีที่แล้ว ตอนที่ฉันยังทำงานเป็นนักข่าวสืบสวนสอบสวนอยู่ไทยพีบีเอส ประเด็นที่ฉันสนใจมาก คือ เรื่องสิทธิมนุษยชน ปกติแล้วการอยู่กับความเสี่ยงถือว่า ปกติเพราะเราฝึกอบรมว่า จะทำงานเสี่ยง แต่ฉันไม่คิดว่า การเดินเข้าสถานที่ราชการจะทำฉันเจอความเสี่ยงถึงขั้นทำให้ตัดสินใจออกจากเพื่อรักษาอาการเครียดและนอนไม่หลับ
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อปี 2562 ฉันไปทำข่าว 3 จังหวัดชายภาคใต้ไปติดตามเรื่องการอุ้มหาย ซึ่งฉันมีข้อมูลว่า ตั้งแต่เกิดเหตุความรุนแรงตั้งแต่ปี 2547 มีคนถูกอุ้มหายไปเกือบ 60 คน
ส่วนใหญ่เกิดจากการกระทำของรัฐ ฉันจึงติดตามคดีที่ จ.นราธิวาสและไปสัมภาษณ์นายอำเภอ ตอนแรกเขาจะให้สัมภาษณ์ แต่พอไปถึงเขาก็บอกให้ทีมงานของฉันออกไปก่อน
แล้วฉันก็ถูกนั่งล้อมโดยเจ้าหน้าที่ของเขาที่เป็นผู้ชาย 6 คนจากนั้นก็ตำหนิการทำงานของ Thaipbs ว่าฝักใฝ่โจรใต้และกล่าวหาว่า ฉันเองก็เช่นกัน
แล้วเขาก็พูดว่า “ถ้าฉันยังตามเรื่องนี้อยู่ฉันจะเป็นต่อไปที่หายไป” ตอนนั้นฉันมีอาการจะอ้วกและอยากหายไปจากโลก
ฉันเลยขอตัวกลับและบอกทีมงานให้ออกจากพื้นที่ พอถึงโรงแรมฉันก็นอนไม่หลับ และต่อมาก็รู้ว่า เป็นอาการกึ่ง PTSD จึงได้พบจิตแพทย์และเข้ารับการบำบัด
ฉันรักษาอาการเหล่านั้นอยู่นานแต่ก็ไม่หายจนตัดสินใจลาออกจากงานที่รักเพื่อพักร่างกายและจิตใจด้วยการว่ายน้ำมันละ 3 ครั้ง ทำอย่างนี้ประมาณ 2 เดือน กระทั่งดีขึ้นจึงหางานใหม่
ต่อมาฉันย้ายมาเป็น บก.ที่ The Isaan Record ปี 2564 ฉันก็เจอสถานที่เข้มข้นมากกว่า เริ่มจากถูกกล่าวหาเป็นสำนักข่าวล้มเจ้า นั่นทำให้ฉันถูกโจมตีทางออนไลน์โดยปฏิบัติการณ์ของทางทหาร ทั้งโจมตีทางช่องส่วนตัวและช่องทางขององค์กร แถมยังถูกพิธีกรฝ่ายขวาชื่อดังกล่าวหาและโจมตี กระทั่งเปิดเผยบ้านเลขที่ที่เป็นบ้านพ่อแม่ด้วย
ตอนนั้นฉันปิดมือถือและลบโซเชียลมีเดียทุกอันทิ้งหมด เพราะฉันไม่อยากเห็น มันเครียดเกินไป แล้วฉันก็ตัดสินใจไปหาจิตแพทย์
แต่ในปีเดียวกันฉันก็ถูกข่มขู่จากผู้ช่วย ผบ.ตร.ที่ตอนนี้เขาเกษียณแล้ว แต่ตอนนั้นเขามีอำนาจมากและดูแลตำรวจสันติบาลและกำลังพลจำนวนมาก
เขาข่มขู่ฉันว่า “ถ้าคุณไม่หยุดรายงานข่าวเกี่ยวกับมาตรา 112 ก็เป็นศัตรูกันและเขาจะทำลายฉันทุกวิถีทางไม่ให้ฉันมีที่ยืนในสังคม และสามีคุณจะถูกเตะออกประเทศภายใน 2 สัปดาห์“
ตอนนั้นฉันมีอาการเหมือนจะเป็นลมและจะอ้วก และที่เสียใจ คือ ฉันไม่ได้บันทึกเสียง จึงทำไม่ให้ฉันมีหลักฐานร้องเรียนเขาและที่แน่ ๆ มันทำให้ฉันผวาว่า ”ฉันจะถูกอุ้มเมื่อไหร่“
นั่นทำให้ฉันติดกล้องวงจรปิด ทั้งที่บ้านและที่ออฟฟิส แล้วสั่งน้อง ๆ ไม่ให้ออกไปไหนคนเดียว เพราะประเมินสถานการณ์ไม่ถูก
ประสบการณ์ของฉันการถูกข่มขู่ออฟไลน์จึงน่ากลัวกว่าออนไลน์หลายเท่านัก โดยเฉพาะจากเจ้าหน้าที่ของรัฐ ดังนั้นฉันจึงเขียนหนังสือประจานพวกเขาชื่อว่า “กว่าจะเป็นนักข่าวในลิสต์ไอโอ” ที่ตอนนี้เผยแพร่เป็นภาษาไทยแล้วคาดว่า ภาษาอังกฤษน่าจะวางขายได้ปีหน้า
เมื่อฉันต้องเผชิญกับผลกระทบจากการขู่คุกคามและการข่มขู่เหล่านั้น เมื่อฉันมองเห็นภาพรวมของความพยายามที่จะปิดปากนักข่าวหญิงคนหนึ่งอย่างฉัน ฉันก็สามารถสร้างเครือข่ายการสนับสนุนขึ้นมาได้ และได้รับกำลังใจจากผู้คนให้เดินหน้าทำงานต่อไป
ฉันเป็นนักข่าว และฉันจะยังคงเป็นนักข่าวต่อไป เพราะนี่คือหนึ่งในงานที่สำคัญที่สุดที่สังคมใด ๆ ก็ต้องการ ฉันหวาดกลัว แต่ฉันจะไม่ยอมจำนน ฉันจะไม่ยอมให้ถูกทำให้เงียบเสียง
"Silencing a journalist begins offline before it goes online"
Seven years ago, when I was working as an investigative journalist at Thai PBS, I focused on human rights.
Living with risk at the time was considered normal; we were trained to work under dangerous conditions. But I never imagined that simply walking into a government office could expose me to a level of danger that would lead me to resign in order to recover from stress and insomnia.
In 2018, I went to the Deep South of Thailand to investigate enforced disappearances. I had information that since the violence that erupted in 2004, nearly 60 people had disappeared — most of them at the hands of the state.
I followed several cases in Narathiwat province and went to interview the district chief. When my team arrived, we were brought into a room. And then, to my shock, the district chief ordered my team to leave. I was suddenly alone. Six of his male officers sat closely surrounding me. The chief started criticizing Thai PBS, accusing the outlet of siding with the insurgents. He went so far as to even accuse me personally. Then he said that if I continued to report on these cases, I would be “the next person to disappear.”
At that moment, I felt nauseous. I wanted to leave. I excused myself and told my team that we had to leave the area immediately. Once I reached the hotel, I couldn’t sleep. Later, I was to learn that I was experiencing symptoms of PTSD. I sought a psychiatrist and entered therapy.
I spent a long time trying to recover, but my symptoms persisted. Eventually, I decided to resign from the job I loved so I could heal both physically and mentally. I swam three times a day for two months until I began to feel better — only then did I look for a new job.
By 2021, I had become an editor at The Isaan Record, a regional news outlet of Northeast Thailand. At first, I felt freed, ready to cover what I thought to be important news for Northeastern readers.
But as the young generation were brought under pressure and its leaders arrested, the pressure I felt intensified even more than before. The police were monitoring our office. But we still did our job.
In 2022, I was accused of running an anti-monarchy news outlet, which triggered online attacks organized by the military — targeting both my personal accounts and the outlet’s pages. A well-known right-wing TV host also attacked me, even revealing the address of my parents’ house.
I turned off my phone and deleted all my social media accounts because the stress was becoming overwhelming. And once again, I went to see a psychiatrist.
That same year, I reached out to my Special Branch “handler” to see if my husband and I could travel out of the country and be guaranteed we could return. It led to a meeting with the deputy chief of national police over dinner in Bangkok.
He was a highly powerful figure who oversaw the Special Branch Police and other security-related units. After a few hours of exchanging pleasantries, the deputy chief got to the point.
He warned me that if I did not stop reporting on Article 112, I would be considered an enemy from that moment forward, and he vowed to destroy me by every means possible, leaving me no place in society. He also said my husband would be kicked out of the country within two weeks.
I felt faint and nauseous. What upset me most was that I had not recorded the conversation, leaving me without strong evidence to file a complaint.
And the fear has stayed with me — fear that I could be abducted at any time. I installed CCTV cameras both at home and at the office, and instructed my team never to go anywhere alone because I could no longer assess the risks.
In my experience, offline threats are far more terrifying than online ones — especially when they come from state officials. That is why I wrote a book exposing these abuses, titled, Becoming a Journalist in the Information Operations Watchlist. The Thai edition is now published, and the English version is expected to be released next year.
Sometimes I feel weak and vulnerable. Threats and intimidation DO work. Whether you want to or not, you start to question yourself as a journalist and you lose your confidence as a woman, as a person. My PTSD still crackles through my system. I’m still in therapy.
At the same time, when I face the effects of those threats and intimidation, when I can put into perspective these attempts to silence this woman journalist, I have been able to set up a support network, and I have been encouraged by others to continue my work.
I have been a journalist. I will continue to be a journalist, for I am doing some of the most important work that any society needs. I am afraid but I will not submit. I will not be subdued.
#StopHarassment #Journalists
https://www.facebook.com/photo/?fbid=10164268872769122&set=a.10150316198589122
อัยการสั่งฟ้องคดี ม.112 เห็นว่าป้ายที่หน้าร้านก๋วยเตี๋ยว มีประชาชนเดินผ่านไปมาเห็น ข้อความทำให้เสื่อมเสียพระเกียรติ-ถูกดูหมิ่นเกลียดชัง
.jpeg)
