.jpg)
เยาวลักษณ์ วงษ์ประภารัตน์ แห่งคณะก้าวหน้าบอกว่า “ขอเขียนถึงเรื่องนี้เป็นครั้งสุดท้าย และปล่อยวางทุกอย่างไว้หลังจากนี้ (มีงานสร้างสรรค์ดีๆ อีกหลายอย่างให้ทำเพื่อบ้านเพื่อเมือง)” ก็คือยืนยันทางเลือกไม่โหวตให้ฝ่ายใดเลย
เธอว่า “สิ่งที่น่ากลัวตอนนี้ ไม่ใช่แค่การเมืองในสภา แต่คือเครือข่ายเงินนอกระบบ ที่กำลังครอบงำทิศทางบ้านเมืองอยู่เงียบ ๆ ทุกดีลที่หลายพรรคเดินเกม ไม่ได้จบแค่การแบ่งเก้าอี้ในสภา แต่ซ่อนผลประโยชน์และเม็ดเงินมหาศาลที่ประชาชนทั่วไปไม่มีวันเห็น
การพลิกขั้วพลิกเกมไปมา ไม่ใช่เรื่องที่พึ่งเกิด มันมีมานานแล้ว และครั้งหนึ่งฝ่ายก้าวหน้าก็เคยถูกเตะออกจากเกม ด้วยกติกาและกรรมการที่ถูกตั้งขึ้นอย่างไม่เป็นกลาง ไม่เป็นธรรม ถูกผลักแล้วผลักอีก ถูกหลอกแล้วหลอกอีก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เมื่อประเทศจะถึงทางตัน กลับขู่ว่าอาจนำไปสู่การเปิดให้อำนาจนอกสภาเข้ามาจัดการเหมือนในอดีตได้ หากพรรคฝ่ายค้านไม่ยอมโหวตเลือกข้าง ตอนจับมือกัน :พรรคเพื่อไทย + ภูมิใจไทย สามารถพลิกลิ้นรวมกันได้ทุกอย่าง เพื่อสร้างรัฐบาล และพยุงอำนาจของตัวเอง
ตอนแตกหัก: เมื่อทะเลาะกัน กลับหันมาขอเสียงจาก พรรคประชาชน ให้เป็นผู้ตัดสิน ตอนนี้: พรรคประชาชนถูกบีบให้ติดอยู่ในกับดักความรู้สึกผิด เหมือนว่า ถ้าไม่ช่วย = ผิด พรรคประชาชนกำลังถูกบีบให้ติดอยู่ในกับดักความรู้สึกผิด
นี่คือเกมซ้ำเดิม ใช้เสียงประชาชนเป็นข้ออ้าง ใช้พรรคประชาชนเป็นไม้ค้ำยัน และใช้คำมั่นว่าจะยุบสภา-ทำประชามติแก้ รธน.เป็นเหยื่อล่อ ทั้งที่รู้ว่ามันไม่ง่ายและไม่แน่นอน นี่คือการเมืองไทยที่วนซ้ำพลิกขั้ว พลิกเกม เมื่อผลประโยชน์ตรงกัน ทำได้ทุกอย่าง
แต่พอขัดแย้ง ก็โยนความรับผิดชอบให้ ‘พรรคที่ได้เสียงประชาชนจริง ๆ’ ต้องตัดสินใจแทน น่าตลกขมขื่นสิ้นดี แต่ความจริงคือ…ประเทศนี้ไม่ใช่ของพรรคใดพรรคหนึ่งเท่านั้น และความรับผิดชอบต่ออนาคต ไม่ได้อยู่ที่เสียงในมือของนักการเมือง
มันอยู่ที่ ประชาชนทุกคน ดังนั้นการไม่เล่นเกม จึงไม่ใช่ความผิด แต่มันคือการเปิดโปงให้เห็นว่า กติกานี้ใช้ไม่ได้แล้ว”
