วันอังคาร, สิงหาคม 19, 2568

นิทานเรื่อง ”ไก่ป่ากับนายพราน“


Prapas Cholsaranon
August 11
·
นิทานเรื่อง ”ไก่ป่ากับนายพราน“

ระหว่างที่ไก่ป่าฝูงหนึ่งกำลังเดินหาอาหารอยู่ริมทุ่ง จู่ ๆ ก็มีนายพรานคนหนึ่งโผล่ขึ้นมา ในมือของเขาถือเครื่องคิดเลขเป็นอาวุธ

ฝูงไก่ป่าแตกตื่นตกใจที่มีมนุษย์บุกรุกเข้ามาใกล้ ๆ บางตัวโผบินหนีห่างออกไปเกาะตามกิ่งไม้

“ไก่ป่าต้องเดินประมาณแปดก้าวจึงจะหาเมล็ดพืชได้สักเมล็ดหนึ่ง” นายพรานพูดขึ้นลอย ๆ ไก่ป่าเกือบทั้งหมดหยุดเคลื่อนไหวเมื่อได้ยินนายพรานพูด

แล้วเขาก็พูดต่อ “ฉันแอบสังเกตอยู่นานแล้ว และถ้าเป็นตัวหนอนสักตัวหนึ่ง ไก่ป่าอาจต้องเดินถึงสามสิบก้าวถึงจะหาเจอ” ไก่ป่าแทบทุกตัวจ้องมองไปที่นายพรานอย่างตั้งใจ

นายพรานเห็นดังนั้นจึงผายมืออธิบาย “แล้วถ้าอยากได้เมล็ดพืชสองเมล็ดล่ะ อย่างน้อยที่สุดไก่ป่าต้องเดินสิบหกก้าว”

ว่าแล้วนายพรานก็หยิบเครื่องคิดเลขขึ้นมาจิ้ม “นั่นคือ ถ้าวันไหนอยากได้เมล็ดพืชลงท้องสักสิบห้าเมล็ด ไก่ป่าต้องเดิน…หนึ่งร้อยยี่สิบก้าว”

ไก่ป่าบางตัวเริ่มหันหน้ามามองกัน บางตัวคิดตาม “แค่อาหารมื้อหนึ่ง ฉันต้องเดินเป็นร้อย ๆ ก้าวจริงหรือนี่”

แล้วไก่ป่าสาวตัวหนึ่งก็เอ่ยถามกันเอง “หมายความว่า วันที่ฉันตั้งท้องและต้องการหนอนหลาย ๆ ตัว ฉันคงต้องเดินเป็นพัน ๆ ก้าวเลยสิ”

นายพรานพูดอีก “ไก่บางตัวก็ลืมที่จะบวกรวมระยะทางที่ต้องเดินกลับ”

หลังจากฟังนายพรานพูดลอย ๆ ไปได้สักพัก ไก่ป่าตัวผู้ตัวหนึ่งก็ตัดสินใจเดินเข้ามาหานายพราน “แล้วท่านมีวิธีที่ดีกว่าการเดินหาอาหารแบบนี้หรือ”

“มีสิ” นายพรานตอบ “ที่บ้านของฉันทำนา เราฝัดข้าวและก็ตำข้าวกันตรงลานบ้าน มีเมล็ดข้าวตกกระจายอยู่ทั้งพื้นที่”

เมื่อได้ยินคำว่าเมล็ดข้าวตกกระจาย ไก่ป่าตัวอื่นเริ่มตีวงเข้ามาฟัง

“พื้นที่บ้านของฉันมีไม่ถึงไร่ เฉลี่ยแล้วทุกตารางวาต้องมีเมล็ดข้าวหล่นอยู่ไม่ต่ำว่าสองหรือสามเมล็ด” นายพรานสาธยายแล้วก็ชักชวน “ย้ายไปอยู่บ้านฉันดีกว่า”

ไก่ตัวผู้ตัวแรกที่เดินเข้ามาฟังโก่งคอถามทันที “ท่านอย่ามาหลอกเราเลย” ไก่ป่าตัวอื่นชะงักเท้าถอยหลัง

“ท่านจะกำลังจะมาหลอกพวกเราให้ไปอยู่ด้วย ท่านอย่าลืมสิว่าฝูงที่พวกเราอยู่กันนี้มีเกือบครึ่งร้อย แล้วเมล็ดข้าวที่หล่นตามพื้นตามดินที่บ้านท่านจะพอให้พวกเราหากินหรือ” ไก่หนุ่มยืดอกถามกลับ

นายพรานหยิบเครื่องคิดเลขขึ้นมากดแล้วก็ชูให้ไก่ป่าดู “ดูนี่ ถ้าเมล็ดข้าวในหนึ่งตารางวามีหกเมล็ด แล้วพวกท่านรวมกันหกสิบตัว ข้าคำนวณดูแล้ว พวกท่านเดินกันไม่ถึงสองก้าวก็เจอเมล็ดข้าวแล้ว“

นายพรานชูเครื่องคิดเลขให้ไก่ทุกตัวได้เห็น “แล้วลองหารจำนวนวันที่พวกท่านกินเมล็ดข้าวไปแล้วด้วย ส่วนที่เหลือ บวกเข้ากับจำนวนเมล็ดข้าวที่กระเด็นหลุดออกมาตอนตำข้าวและฝัดข้าวในวันต่อมา”

ไก่ป่าสาวร้องถาม “แล้วถ้าฉันตั้งท้องล่ะ ฉันมิต้องเดินเป็นพัน ๆ ก้าวเพื่อหาหนอนในป่าหรือ”

นายพรานยิ้ม “ฉันลืมบอกไปว่าที่บ้านฉันมี ผีเสื้ออยู่ราวสิบตัว และก็มีแมลงวันกับแมลงหวี่อีกอย่างละสองร้อย” นายพรานเอาสมุดจดจำนวนแมลงมายืนยัน แล็วก็กดเครื่องคิดเลขอีกครั้งชูให้พวกไก่ป่าดู “หนอนของแมลงที่บ้านฉันน่าจะพอให้พวกท่านเดินหากันไม่ถึงแปดก้าวก็เจอแล้ว เอาสามร้อยตารางวามาหารด้วย”

ไก่ป่าต่างพากันคิดตาม ไก่ตัวไหนที่คิดเลขเก่งหน่อยก็เอาตัวเลขที่นายพรานเสนอมาทบทวนอีกหลาย ๆ รอบ

และหลังจากถกเถียงเรื่องตัวเลขกันพักใหญ่ ไก่ผู้เฒ่าที่คิดเลขเก่งที่สุดจึงกล่าวกับฝูงไก่ป่า “เขาไม่หลอกพวกเราหรอก”

ในที่สุด ไก่ป่าทั้งฝูงก็ตัดสินใจเดินตามนายพรานไปที่บ้านของเขา

แน่นอนนายพรานย่อมเป็นนายพราน เมื่อไปถึงบ้าน ไก่ทั้งหมดก็ถูกจับขังกรงเพื่อรอเอาไปขายในตลาด

จบนิทานเรื่องนี้แต่เพียงเท่านี้

แล้วเรื่องนี้มันผิดตรงไหน ใครหาเจอบ้าง

ตัวเลขที่นายพรานเสนอมานั้นไม่ใช่ตัวเลขโกหกอย่างแน่นอน มันถูกพิสูจน์ได้ด้วยการคำนวณซ้ำ ๆ โดยไก่ทั้งฝูงและก็ตรงกับเครื่องคิดเลขของนายพราน แม้แต่จำนวนแมลงที่นายพรานจดไว้ในสมุดก็มีจำนวนตามนั้นจริง ๆ

เขาไม่ได้โกหกเลย
.....
Chada Ku
ผิดที่ไว้ใจ

https://www.facebook.com/photo?fbid=1323557792459788&set=a.346488116833432