ดูซะ เนื้อเต็มๆ #ประเทศกูมี เพลงแร้ปดีๆ ที่พวกมรึงคอยแต่ #ยัดข้อหา

ชิ_หา_ พอ #ประเทศกูมี เพลงแร้ปดีๆ กะเขาสักหน่อย พวกมรึงก็คอยแต่ #ยัดข้อหา

พอ ‘แร้ด’ เขาว่า “ตุลาการ มีบ้านพักบนอุทยาน” งี้ “ใจกลางกรุง กลายเป็นทุ่งสังหาร” งั้น “เขียนรัฐธรรมนูญ ให้กองทัพใช้ตีนลบ” แล้ว “ขบถเดินตามรัฐเป็นฝูงมด” เอย

#ประเทศกูมี เลย “บอกให้อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากนอนเรือนจำ” ซ้ำร้าย “คนแม่งกลัว กลัว กลัวทหารกันทั้งสองข้าง” ทั้งที่ “ผู้นำ ค่อนข้างจะน่ารำคาน”

“ในร่างมาร มีรัฐประหารต้องทนและกล้ำกลืน” “ลั่นปืนใส่ ผู้ชุมนุมในค่ำคืน” ครั้น “จับมือใครดมไม่ได้  ก็เอาเป็นว่างั้นกูไม่ผิด”  

เช่นนี้ #ประเทศกูมี “ประชาชนแต่งกายด้วยความหวังเป็นท่อนบน และมีความจนเป็นท่อนล่าง”

เท่านี้แหละ ‘พี่คนดี’ เดือด หาว่า ‘ชังชาติ’ ลบหลู่รัฐบาล ขณะที่พี่คนที่ได้ดิบได้ดีเพราะเป็น กปปส. #เป่านกหวีด ปิดเมืองเปิดทางทหารเข้ามา #ครองเมือง พาลไปโน่นว่า “คนที่เสียหายมากที่สุดคือประเทศไทย”

นายพุทธิพงษ์ ปุณณกันต์ โฆษก #ป้ายแดง รัฐบาล หาว่าเยาวชนที่ทำคลิปดังกล่าว “คิดว่าทำแบบนี้แล้วเท่ เป็นเรื่องดี หรือเป็นเรื่องสนุก...น่าจะใช้ความรู้ความสามารถด้านดนตรีในทางที่เป็นประโยชน์ต่อบ้านเมือง ต่อแผ่นดินเกิดของตัวเองมากกว่านี้”

 

ใช่เลยสิ แร้ปเปอร์ที่ทำคลิปนี้ใช้ความสามารถให้เป็นประโยชน์อย่างยิ่งต่อประชาชน เขาพูดแทนในสิ่งที่ประชาชนจำนวนมากไม่กล้าพูด หรือพูดแล้วแต่เสียงไม่ออกมาเพราะมีคำสั่ง คสช.อุดปากไว้

แถมยังแก้ตั้งแง่สงสัยเสียอีก “เยาวชนที่ทำคลิปดังกล่าว ทำเพราะความตั้งใจของตัวเองหรือมีใครอยู่เบื้องหลังหรือไม่” ก็ประชาชนหลายสิบล้านคนนั่นไง บวกเยาวชนที่เพิ่งมีสิทธิเลือกตั้งใหม่ๆ อีกไม่ต่ำกว่า ๖ ล้านคนนั่นละที่อยู่เบื้องหลัง

พอมีปลอกคอ เจ้านายยื่นกระดูกให้ก็จัดการส่งเสียงคำรามใส่คนอื่นเชียว แล้วที่พวกตนทำไว้ สี่ห้าปีที่ผ่านมาให้ทหารครองเมืองไม่เสียหายหนักกว่าหลายร้อยเท่าหรอกหรือ

มิใย มีเสียงชื่นชอบสะใจผลงานของศิลปิน ‘Rap Against Dictatorship’ (RAD) กันขรม มีผู้เข้าชมในช่วงสองสามวันกว่าล้าน แล้วยังมีการติดแฮ้สแท็กขยายออกไปอีกทวีคูณ ไม่ยี่หระแหละว่ารอง ผบ.ตร. จะต้อง ‘หัวร้อน’ “ต้องให้ตำรวจ ปอท. ตรวจสอบอีกครั้ง ว่าเนื้อหาเข้าข่ายขัดคำสั่ง คสช. หรือไม่”

(https://www.matichon.co.th/social/news_1197605, https://www.matichon.co.th/social/news_1198058, https://www.matichon.co.th/politics/news_1197067)

กระนั้น หลายต่อหลายความเห็นชี้ว่าเป็นสิทธิตามธรรมชาติของศิลปิน ที่จะแสดงออกถึงความอึดอัดขัดสนต่อปัญหาบ้านเมือง ผ่านทางผลงานบันเทิง ดังที่ รศ.คณาธิป ทองรวีวงศ์ แห่งมหาวิทยาลัยเกษมบัณฑิต ระบุเป็นหลักสากลของเสรีภาพในการวิพากษ์วิจารณ์

นักวิชาการเกี่ยวกับสื่อดิจิทัลผู้นี้ให้อัตถาธิบายด้วยว่า การวิพากษ์วิจารณ์เช่นนี้ “ไม่ผิดทั้งการหมิ่นประมาทและพ.ร.บ.คอมพิวเตอร์” แม้ พรบ.คอมพิวเตอร์มักจะถูกรัฐบาลทหารไทยเอาไปใช้โยงกับมาตรา ๑๑๖ ในข้อหายุยงปลุกปั่น

“ภาครัฐมักใช้ พ.ร.บ.คอมพ์ แล้วบอกว่าเป็นข้อมูลเท็จน่าจะทำให้คนตื่นตระหนก ผมเป็นคนที่คัดค้านคำนี้มาตลอด เพราะคำว่าตื่นตระหนกใน พ.ร.บ. 14(2) และ (3) ควรจะเป็นการตื่นตระหนกจากภัยคุกคามจริง เช่น ขู่จะก่อระเบิด ขู่จะก่อการร้าย ทำลายรถไฟฟ้า” เป็นต้น

(https://www.matichon.co.th/politics/news_1197592)

 

ทางด้านนายวิญญัติ ชาติมนตรี ทนายสิทธิมนุษยชน ย้ำประเด็นนี้ว่า “หากใช้มาตรา 14(2) ของพ.ร.บ.คอมพ์แบบนี้ ถือว่าผิดวัตถุประสงค์และเจตนารมย์ของกฎหมาย ที่มุ่งใช้การนำเข้าข้อมูลอันเป็นเท็จกับอาชญากรไซเบอร์ จึงจำเป็นที่ต้องมีการพิสูจน์ข้อเท็จจริง ไม่ใช่แค่ความรู้สึก”

ทนายวิญญัติเห็นว่าการอ้าง ม.๑๔ (๒) มาจัดการศิลปิน ‘แร้ด’ เป็นเพียง “การฟ้องปิดปาก ปิดหู ปิดตาประชาชน” เอากันจริงๆ ต้องดูย้อนไปถึงจุดกำเนิดของดนตรีแร้ปจากชนเชื้อชาติอาฟริกัน-อเมริกัน ที่บอกเล่าเนื้อหาสะท้อนสังคมและการเมือง

ทนายวิญญัติแนะด้วยว่าถ้าจะเอาผิดกับเพลง #ประเทศกูมี ก็ต้องไปเอาผิดกับเพลง ‘คืนความสุข’ ของ คสช.ด้วยดิ เพราะเขาเห็นว่า “เพลงนี้เข้าข่ายเป็นความเท็จ ขัดต่อความจริง ขัดความรู้สึกของประชาชน ก็ต้องผิดด้วยใช่หรือไม่”

(https://www.matichon.co.th/politics/news_1197973)

เนื้อแร้ปเต็ม จัดไว้โดย

สุชาติ สวัสดิ์ศรี

Rap Against Dictatorship

บทกวี
ประเทศกูมี

ประเทศที่เสือดำหน้าคะมำ เพราะไรเฟิล
ประเทศที่พล่ามแต่ศีลธรรม แต่อาชญากรรมสูงกว่าไอเฟล
ประเทศที่กฏหมาย ไม่สู้พระธรรมหรือไบเบิล
ประเทศที่คนดีๆมี ไม่สดุดีเป็นไอดอล
ประเทศที่ตุลาการ มีบ้านพักบนอุทยาน
ประเทศที่ใจกลางกรุง กลายเป็นทุ่งสังหาร
ประเทศที่ผู้นำ ทานอิฐทานปูนเป็นของหวาน

ประเทศกูมี ประเทศกูมี

ประเทศไร้คอรัปชั่น ที่ไม่มีการตรวจสอบ
ประเทศที่นาฬิกา รมต เป็นของศพ
ประเทศที่มีสภา เป็นห้องนั่งเล่นของนักรบ
ประเทศที่เขียนรัฐธรรมนูญ ให้กองทัพใช้ตีนลบ
ประเทศที่ศิลปิน วางท่าเป็นขบถ
ประเทศที่ขบถเจออำนาจรัฐ แล้วหัวหด
ประเทศที่ขบถเดินตามรัฐ เป็นฝูงมด

ประเทศกูมี ประเทศกูมี

ประเทศที่มีคนใส่สูท เวลาที่เค้าพูดปากเค้าว่าแล้วตาขยิบ
คนจนวิ่งตามนโยบาย ต้องตายเพราะไม่มีบัตรสามสิบ
ประเทศที่รวยอำนาจ เลยจับเสือปาดอย่างกับปลาดิบ
จับมือใครดมไม่ได้ ก็เอาเป็นว่างั้นกูไม่ผิด
ประเทศที่ฆ่าคนตาย ถ้ามีเงินก็ช่วยคดี
ประเทศที่กฎยืดได้ ซะยิ่งกว่าแขนลูฟี่
คนแสร้งพูด จงทำดี จงทำดี

ประเทศกูมี ประเทศกูมี/

ประเทศที่ปลายกระบอก คอยจ่อที่ปลายกระเดือก
ประเทศที่บอกเสรี แต่ดันไม่มีสิทธิเลือก
ประเทศที่ด่าไม่ได้ ทั้งๆที่ติดที่ปลายเหงือก
ประเทศที่สิ่งที่มึงทำ ผู้นำจะส่องตามเสือก
ประเทศที่อธิปไตย ถูกยึดไว้โดยคนสถุน
ประเทศที่มึงต้องเลือกจะอมความจริง หรืออมกระสุน
ประเทศที่ขุนกินเบี้ย มีเหี้ยไล่ยิงเป็นฝูง

ประเทศกูมี ประเทศกูมี

................................................................

ประเทศที่รัฐบาล ไม่มีใครกล้าลบหลู่
ประเทศที่มีกฎหมาย ไว้ให้ตำรวจข่มขู่
ประเทศที่คนมีความคิด ต้องพากันแสร้งว่าหลับอยู่
หรือถ้ามึงไม่อยากอยู่ ถ้าเกิดเค้าบังคับมึงก็ต้องอยู่
ประเทศที่คนไม่อ่านหนังสือ โดยเฉพาะผู้นำ
ประเทศที่บอกให้อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากนอนเรือนจำ
ประเทศที่คนมียศ ทุจริตแค่ไหนก็รอดทั้งวัน

ประเทศกูมี ประเทศกูมี

ประเทศที่พรรคการเมือง แม่งเสือก แบ่งเป็นสองขั้ว
ประเทศที่พลเมือง ในเมือง แม่งถูกแบ่งเป็นสองข้าง
ประเทศที่คนแม่งตาย ตาย ตายในม็อปทั้งสองขั้ว
ประเทศที่คนแม่งกลัว กลัว กลัวทหารกันทั้งสองข้าง
ประเทศที่4ปี แล้ว ไอ้สัด แม่งยังไม่เลือกตั้ง
ประเทศที่เสรี ไอ้สัด แม่งบอกว่ากูแม่งเลือกได้
ประเทศที่เลือกนายก ต้องให้ทหารมาเลือกให้

ประเทศกูมี ประเทศกูมี

ประเทศที่งบประมาณ เกินค่าประมาณ
ประเทศที่อุกฉกรรจ์ มีเงินคอยซุกตามบ้านข้าราชการ
เป็นประเทศที่ผู้นำ ค่อนข้างจะน่ารำคาน
ประเทศที่มีกฎหมาย แต่ใช้ปืนกลล้มหน้ากระดาน
ประเทศที่คนยังสุขสำราญ แต่ใช้ชีวิตอยู่ในกะลา
4 ปีผ่านไปภายใต้บาทา ไม่มีใครเดินข้างในสภา
ประเทศที่แม่งน่าเอือมระอา ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ดี

ประเทศกูมี ประเทศกูมี

ประเทศที่มีทุกสิ่งยกเว้นหนึ่งสิ่งคือ สามัญสำนึก
ขับเคลื่อนฟันเฟืองด้วยเงินตรา เหมือนเป็นคาถาสารพัดนึก
เนิ่นนานจนตกผลึก อัดแน่นเป็นเพชรที่ส่งประกายความชั่ว
บูชากันเป็นฝูงลิง ประหนึ่งแท่งศิลาของความเห็นแก่ตัว
มัวเมาจนไร้สมอง ที่โง่เขลาจนไร้การตอบสนอง
เพิกเฉยต่อความถูกต้อง ปล่อยให้สัตว์ชั่ว เนิ่นนานยิ่งหยิ่งผยอง
ปกครองทุกสิ่งด้วยความมืด และความกลัว

ประเทศกูมี ประเทศกูมี

................................................................

ประเทศที่ดีจัง แบบโคตรจะจีรัง
รุงโรจน์ไม่ยั่งยืน โดนรัฐเอาเปรียบ มีคนที่เกลียดจนร่ำลือ
ประเทศโดนคว่ำบาตรและมีคนลำบากทุกย่านเดิน
ประเทศในร่างมาร มีรัฐประหารต้องทนและกล้ำกลืน
ประเทศที่ลั่นปืนใส่ ผู้ชุมนุมในค่ำคืน
ประเทศออกฏหมาย แต่ไม่ศักดิ์สิทธิ์ฉิบหายแล้วบ้านเมือง
ประเทศที่ตั้งตา ขยายพันธุ์แดกงบไปมากเปลือง

ประเทศกูมี ประเทศกูมี

ประเทศที่มีความสามารถ เสกกฎหมายกลายเป็นข้ออ้าง
ประเทศที่ประชาชนแต่งกายด้วยความหวังเป็นท่อนบน
และมีความจนเป็นท่อนล่าง
ประเทศที่ดูแล้วเหมือนหูตึง จึงไม่ได้ยินประชาชนในช่องว่าง
ประเทศที่ต่างคนก็ต่างบอก ต่างก็ชอบรับฟัง
ประเทศที่เก่งบัญชีในข้อสอบ
ต่างก็แย่งกันตอบ เพราะต่างชอบนับตัง
ประเทศที่ใส่สัญญาหลอกๆเป็นกระสุน ลงกระบอก
สร้างระบอบหลอก บอกให้รักมัน
ประเทศที่แจกเก้าอี้เป็นคำตอบ คงดูออก เราชอบนั่งนับวัน

ประเทศกูมี ประเทศกูมี

หมายเหตุ :

ทราบมาว่าตัวบทกำลังจะมีผู้แปลให้กับสหประชาชาติ และ EU โดยส่งผ่านกระทรวงต่างประเทศ และกระทรวงวัฒนธรรม