ภาพจาก อินเตอร์เน็ต
ที่มาเรื่อง... FB
Thai Ariyaskun
ยุทธศาสตร์300 เสียง หรือเกินครึ่ง กับ ยุทธศาสตร์ปฏิวัติประชาชน
อะไรง่ายกว่ากัน?
หรือว่ายากทั้งคู่ ? <=== แบบนี้เกมจบ
คือ ผมก็เห็นมีสองยุทธศาสตร์นี้เท่านั้น ที่สังเกตุเห็นในเวลานี้ จำนวนมากที่ฟังมา คือ พยายามจะปลุกกระแสให้ประชาชนลุกฮือขึ้น สู้กับเผด็จการ ขับไล่เผด็จการออกไป ไม่รู้จะสร้างกระแสระดับนั้นได้หรือไม่ ผมเรียกยุทธศาสตร์นี้ว่า "ปฏิวัติประชาชน"
ยุทธศาสตร์ปฏิวัติประชาชน มันมีความ Romantic ชวนหลงไหลมากพอสมควรนะครับ ทำได้หรือไม่ ผมว่าคนจำนวนมากรู้คำตอบ
อีกยุทธศาสตร์หนึ่ง ผมขอเสนอขึ้นมาอีกอันนะครับ คือ ในที่สุดแล้วก็จะต้องมีเลือกตั้งจนได้ เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ผมขอเสนอยุทธศาสตร์ "เลือกพรรคเดียวให้ได้ 300 เสียง" หรือเกินครึ่งขึ้นไป
แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะมี สว. แต่ระบบสภายังเป็นสภาคู่ อยู่นะครับ ทำงานแยกกัน ตอนเลือกนายกฯ สว.อาจมาร่วมเลือก แต่เมื่อได้ตัวนายกฯแล้ว นายกฯต้องไปรวมเสียงใน สภาผู้แทนให้ได้เสียงเกินครึ่ง หากไม่ได้เกินครึ่ง ก็ตั้งรัฐบาลไม่ได้ แม้แต่ พรบ.งบประมาณก็จะไม่ผ่านสภาผู้แทน กฎหมายใดๆ ก็จะไม่ผ่าน บริหารประเทศไม่ได้
สมัย พล.อ.เปรมเป็นนายกฯ ปี 2524-2530 ก็เหมือนแบบนี้ แต่ยุคนั้นมีพรรคการเมือง ขนาดกลางทั้งหมด 5-6 พรรค พล.อ.เปรม ก็เลือก 3-4 พรรคเข้าร่วมรัฐบาล เสียงเกินครึ่ง ที่เหลือก็เป็นพรรค "รอร่วมรัฐบาล" ไม่มีพรรคฝ่ายค้านจริงจัง
แต่ตั้งแต่ปี 2540 พฤติกรรมการเลือกตั้งประชาชนเปลี่ยนไปเป็นสองขั้ว มีแค่สองพรรค เท่านั้นที่ได้คะแนนจำนวนมาก คือ ปชป. กับ ทรท.
ดังนั้น ระบบนี้ นายกฯคนนอกจะไปลำบากมาก จะถูกพรรคใหญ่ขี่จนแทบจะทำอะไรไม่ได้
ยุทธศาสตร์ 300 หรือ 350 เสียง จึงสามารถทำงานได้
จะเลือกพรรคประชาธิปัตย์ให้ได้ 300 เสียง เกินครึ่งผมก็ไม่ว่าอะไรนะครับ หากประชาชนเลือก ผมพร้อมยอมรับโดยดุษฎีนะครับ
...
ผมว่าการต่อสู้ในตอนนี้นั้น ปัญหาของพวกเราคือ "การกำหนดศัตรู" ที่ชัดเจน ครับ
จำนวนมาก ไปยุ่งกับเรื่องพิซซ่า สนุกสนานกันตรงนั้นไม่ยอมเลิก ติดใจท้าทายพิซซ่า และตั้งสมมุติฐานเรื่อง ราชาธิปไตยใหม่ ไปสู้แต่เรื่องนั้น อะไรพวกนั้น จนไม่สนใจเรื่องอื่นๆ เลย
เราเสียเวลากับภาวะอารมณ์ค้างนี้มาครึ่งปีแล้วมั๊ง
ดึงอย่างไรก็ไม่กลับ แถมโดนเขม่นด้วย ไม่สนใจสู้ คสช.เท่าไหร่ แต่สู้กับร้านพิซซ่าเป็นหลัก อารมณ์คนเลยยังดึงไม่กลับ
ตอนนี้ปัญหาจึงอยู่ที่ การกำหนด "ปัญหา" ให้ชัดเจน
เมื่อเราขาดเป้าหมายทางปฏิบัติได้ที่เป็นจริง มัวแต่คิดว่า พิซซ่ากับ สาม ป. จะร่วมมือ อะไรไปโน่น การเคลื่อนไหว อะไรก็ไม่เกิด ยกเว้นแอบวิจารณ์พิซซ่า ในไลน์บ้างอะไรบ้าง จนผมขี้เกียจอ่าน หรือให้ความสนใจคนกลุ่มนี้แล้ว
พอเห็นต่าง ก็หาว่า "มโน" ไปโน้น คนจำนวนมาก กลัวคำว่ามโน กับ สู้ไปกราบไป มันเลยเป็นแบบนี้แหละ
สรุปคือ รอหรือไม่รอ ก็คงต้องไปเลือกตั้ง ช่วงนี้สู้กับ วาทะกรรม มโน กับ สู้ไปกราบไปในฝ่ายเดียวกันก่อน
ปล.เอาคำตอบ จากสเตตัสก่อนหน้ามาขยายความครับ จากคำถามที่ว่า หากสัณนิษฐานว่า ฝ่ายตรงข้าม "ภาวะตีนลอย" แล้วทำไมเรายังไม่สู้กัน
ผมว่าส่วนใหญ่ไม่ได้มองตรงนี้ ไปมองแต่พิซซ่า ร่วมมือกับระบบเดิม เดินหน้าต่อไป โดยไม่วิเคราะห์ ด้วยซ้ำว่าแรงจูงใจของพิซซ่า ตอนนี้คืออะไร คือ Ruled out เหตุผลตรงนี้ไปเลย แล้วเชื่อสภาพเดิมก่อนยุคปี 2559 ต่อ
ผมมองว่า ยุทธศาสตร์สำคัญคือ จะทำให้เพื่อไทยได้ 350 เสียงได้อย่างไรมากกว่า หากได้ตรงนั้น เรามีอะไรที่จะทำได้อีกเยอะ ดีกว่ามานั่งวิจารณ์พิซซ่า ที่เปลี่ยนระบบบริหารไปแล้ว
.....
เกมของ เหล่าคน "ตีนลอย" ทั้งหลาย
ตอนนี้ผมคิดว่า ไม่ว่า ระบอบอำมาตย์ ทหารเกษียณ ที่เป็นรัฐบาลตอนนี้ต่างตีนลอยกันหมด จากฐานอำนาจ แหล่งที่มาของอำนาจทางการเมืองแล้ว เหลือแต่ตำแหน่งกัน หากหลุดจากตำแหน่ง ก็หลุดหมด
เกมตอนนี้จึงเป็นแบบ พล.อ. เกรียงศักดิ์ ชมะนันท์ คือ สะสมทุน เพื่อซื้อ สส. หรือไม่ก็ซื้อประชาชน เราจะเห็นเล่ห์กลหลายอย่าง เช่น ใส่ความฝ่ายตรงข้าม ฟ้องคดีต่างๆ เพื่อชิงความได้เปรียบทางการเมือง
ประชาชน คือ สิ่งที่ทุกฝ่ายต้องชิง เพื่อความได้เปรียบ
เมื่อฐานลอย ตีนลอย ก็ต้องวิ่งเข้าหาฐานทางการเมืองที่แท้จริง Original คือ ประชาชนครับ หลังจากที่ลืมกันมานานแล้ว
อำนาจเหนือรัฐตอนนี้ ผมไม่คิดว่ากลุ่มใดจะสามารถมั่นใจได้ทั้งสิ้นว่าจะสนับสนุนกลุ่มใด
หากผมวิเคราะห์จาก Ultmate Goal ของอำนาจเหนือรัฐ ผมเห็นว่าไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องเข้าข้างกลุ่มใดทั้งสิ้น
เข้าข้าง คสช. เดิม ก็ต้องเป็นศัตรูกับฝ่ายประชาธิปไตย เราเห็นช่วงท้ายๆ ของปี 2553-2557 แล้วว่า มีคนท้าทาย สั่นสะเทือนไปทั่ว เกิดเรื่องพิซซ่ามามากมาย แล้วจะต้องเปลืองตัวทำไม เพื่ออะไร?
เข้าข้างพวกอำมาตย์สงขลา ---> So what? And why?
ก่อนหน้านี้ผมเข้าใจได้ว่ามีกลุ่มใช้อำนาจแทนบ้าง อะไรบ้าง แต่ต่อไปนี้ ผมจะไม่มีทางเข้าใจได้เลยว่าทำไม?
ภาวะตีนลอย ใครอาจมองไม่เห็น แต่ผมว่าผมเห็นครับ
.....
