"สังคมสุขภาวะ"

เรามิได้ต่อสู้กับอำนาจเผด็จการเบ็ดเสร็จ (ไม่ว่าจะมาในรูปแบบใด)
เพียงเพราะอำนาจเบ็ดเสร็จนั้นทำในสิ่งที่เราไม่ต้องการ
(เช่น ปลดบอร์ด สสส. การสัมปทานปิโตรเลียม หรืออื่นๆ)

แต่เราต้องต่อสู้กับอำนาจเผด็จการเบ็ดเสร็จ
แม้ว่าอำนาจเบ็ดเสร็จนั้นกำลังทำในสิ่งที่เราต้องการอยู่ก็ตาม

เพราะแม้ว่าความต้องการของเราจะมาจากความปรารถนาดีต่อสังคมเพียงใดก็ตาม

แต่การใชัอำนาจเบ็ดเสร็จนั้นก็อาจล่วงละเมิดต่อสิทธิ เสรีภาพ ของเพื่อนร่วมชาติของเรา

และล่วงละเมิดต่อความต้องการของคนอื่นๆในสังคมที่แตกต่างไปจากความต้องการของเรา ไม่ว่าเราจะรู้สึกว่า ความต้องการของคนอื่นๆ นั้นจะดีหรือแย่กว่าความต้องการของเราก็ตาม

การสร้างสังคมสุขภาวะจึงไม่อาจใช้อำนาจเบ็ดเสร็จเป็นทางลัดไปสู่ความสำเร็จได้

เพราะมันจะเป็นความสำเร็จภายใต้ "บังคับ" แห่งอำนาจ ที่ดำรงอยู่เพียงชั่วครู่ชั่วคราว มิใช่ความสำเร็จที่มาจาก "ความปรารถนา" "การเรียนรู้" และ "ความพยายาม" อัน "เหนื่อยยาก" ของผู้คนในสังคม

คำว่า "สังคม" สุขภาวะจะเป็นจริงได้ ก็ต่อเมื่อ "สังคม" เป็นผู้เรียนรู้ ตอบ และสร้างสุขภาวะนั้นขึ้นมา บนความแตกต่างหลากหลาย และความเหนื่อยยากของผู้คนในสังคม

จากวันนี้ต่อไป เราจะต้องมุ่งมั่นกับการแสวงหา "คำตอบ" แห่งสังคมสุขภาวะร่วมกัน โดยไม่อิงแอบกับอำนาจเบ็ดเสร็จใดๆ อีก

เพราะมีแต่สังคมทึ่เคารพในสิทธิ เสรีภาพ หน้าที่ และศักดิ์ศรีอันเท่าเทียมกันของมนุษย์ และเชื่อมั่นในการเรียนรู้ร่วมกันของสังคมเท่านั้น ที่จะคู่ควรกับการเรียกขานว่า "สังคมสุขภาวะ"

ปล. ผมเขียนโพสต์เพื่อสรุปบทเรียนความผิดพลาดของตัวผมเอง มิได้ต้องการต่อว่าหรือติติงผู้ใดทั้งสิ้น เพราะแม้กระทั่ง ตัวผมเองก็เคยได้รับเสนอชื่อให้เป็นสปช. ซึ่งถือเป็นการอิงแอบกับอำนาจเบ็ดเสร็จในทางหนึ่ง (แม้ว่าผมจะไม่ได้รับเลือกก็ตาม) ผมจึงสำนึกในความผิดของผมเป็นอย่างดี และมิได้ประสงค์ที่เขียนเพื่อชดเชยหรือหักลดหย่อนความผิดของตนเองแต่ประการใด

ขอเป็นกำลังใจให้กับเพื่อนผู้รักประชาธิปไตยะรักในความเป็นธรรมทุกคนครับ

ที่มา FB

Decharut Sukkumnoed