" นึกย้อนไปตอนเกย์ทหาร
แม่งเต็มไปด้วยความหวาดกลัวว่ะ
กูคิดว่าถนัดซ้ายจะรอด ... ไม่รอด
คิดว่าสายตาสั้นจะช่วยได้ ... ไม่ได้
คิดว่าตัวเตี้ยจะรอด ... เสือกพอดี
แม่งเครียด กดดัน เห็นเพื่อนที่แม่งเป็นพวกนักเลงแม่งรอดกันหมดเพราะแม่งมอไซด์ล้มแล้วดามเหล็กรอด ถ้าย้อนอดีตได้ดูจะโดดจากรถสองแถวให้ขาดามเหล็กก็ดี
ตอนนั้นเครื่องรางที่ไม่เคยเชื่อและศรัทธา กูงัดมาหมด ผ้าถุงแม่ พระรอด แดกเหล้าขาวย้อมใจ ในวินาทีนั้นก็คิดแต่ละอย่าง เนิร์ดๆอย่างกู ต้องโดนพวกเพื่อนทหารแกล้ง โดนรุ่นพี่กระทืบ โดนล้อ โดนสารพัดจะโดนแน่ๆ ... นั่นแหละครับ ขี้แพ้อย่างกูกลัวแค่นี้ ในหัวนี่ไม่มีความฮึกเหิมที่จะช่วยชาติเหี้ยไรเลย อยากให้ช่วงเวลานั้นแม่งผ่านให้ไวที่สุด
สุดท้ายก็รอด...ใบดำ
แก่จนปูนนี้ ความรู้สึกตอนนั้นกับตอนนี้แม่งไม่ต่างกันเลย
คือทำไมต้องบังคับให้เป็นทหาร
ทำไมเราไม่บังคับให้มาเป็นครูบ้างจะได้สอนคนให้รู้เยอะกว่านี้
ทำไมไม่บังคับให้เป็นหมอจะได้รักษาและยื้อชีวิตคนได้มากกว่านี้
ทำไมเราไม่บังคับในสายอาชีพอื่นๆบ้าง ?
เพื่อนเราที่เป็นทหาร หลายคนต้องมาเริ่มทางเดินชีวิตช้ากว่าคนอื่นที่เขาไม่เป็น บางคนแม่งเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนไปเลยหลังจากเป็นทหาร
รั้วมันอาจจะกันขโมยได้นะ แต่องค์ประกอบของบ้านมันมีมากกว่านั้นรึเปล่า ??
บางคนตอนแรกเข้าไปเป็นรั้วของชาติ สุดท้ายกลับมาได้เป็นประตูหลังบ้านก็เยอะนะ "
ประชาชนใน #ประเทศกรุงเทพ ท่านหนึ่ง
ประเทศกรุงเทพ
