ไม่มีอะไรจริงและน่ากลัวไปกว่าความหิวและการอดตาย เรื่องที่กำลังจะกลายเป็นสิ่งปกติมากขึ้นของบ้านเมืองนี้

Pleo Sirisuwan
6h ·

วันนี้...ผมเดินทางไปธุระที่ห้าง ซึ่งแม่งแทบจะร้างแล้วแห่งหนึ่ง
มีผู้หญิงคนหนึ่ง ยืนมองคนโน้นคนนี้อย่างลังเลที่ทางลงบันไดเลื่อน และก็เสือกมีผมคนเดียวที่กำลังลงมา
เธอตัดสินใจเดินเข้ามาหาอย่างกล้ากลัวๆ " พี่ๆ หนูไม่ได้มาขอเงินนะ หนูหิวข้าว ซื้อข้าวให้หนูกินหน่อยได้มั้ย ? "
ผมอึ้ง จ้องหน้าหาพิรุธ เธอไม่หลบตา ไม่มีอาการติดยา เธอยกมือไหว้
" หนูหิวข้าวจริงๆ พี่ซื้อข้าวให้หนูที่ฟูดคอร์ทก็ได้ "
ผมโอเค
เธอบอก" หนูขอสองกล่องนะ...หนูมากับลูก ลูกรออยู่ที่ฟู๊ดคอร์ด " ผมพยักหน้าอีกครั้ง ระหว่างทางเดินไป เธอเล่าให้ฟังว่าอยู่กรุงเทพ เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว มีลูกสามคน ทำงานร้านซูชิ ตกงานเพราะโควิท
มาแถวนี้เพื่อยืมตังค์เพื่อน แต่เพื่อนไม่อยู่ ระหว่างรอก็หิวข้าวเพราะเธอและลูกเดินมาไม่มีตังค์สักบาท
ระหว่างรอข้าวที่กำลังผัด ผมบอกเธอว่าซื้อเป็นข้าวกล่องเก็บไว้ไหม?
เธอบอกว่าขอเป็นข้าวสารได้ไหม? เธอกับลูกๆจะได้มีกินไปหลายวัน
ต่อรองเก่งงง....
ผมถามเธอว่า พาลูกออกมาข้างนอกไม่กลัวติดโควิทเรอะ?
เธอยิ้ม ไม่หรอก....คนจนน่ะกลัวอดตายมากกว่า
ไม่มีอะไรจริงไปกว่านี้แล้ว