ปัญหาของการเขียน "นายกฯไม่ต้องมาจาก ส.ส." ที่ร้ายแรงกว่าให้ ส.ส.เลือกคนนอกได้แบบสมัยเปรม ก็คือการบอกว่า ปกติให้ ส.ส.นั่นแหละแต่ถ้าเกิดวิกฤตให้เอาคนนอกได้
ถามว่าตรงไหนคือวิกฤต ใครเป็นคนชี้ว่าเกิดวิกฤตแล้วจะต้องเอานายกฯ คนนอก ในเมื่อตามกระบวนการรัฐสภา รัฐบาลจะพ้นไปเมื่อยุบสภา ลาออก ที่เกิดวิกฤตมา 2 ครั้งก็คือรัฐบาลยุบสภาแล้วไม่ยอมให้เลือกตั้ง
สายหยุด เกิดผล โผล่มาบอกให้ตั้งคณะบุคคลชี้ว่า เวลาไหนคือ "วิกฤต" ที่ต้องมีนายกฯ คนนอก นี่ยิ่งวิบัติเข้าไปใหญ่ แปลว่าจะมีอำนาจอะไรซักอย่างอยู่เหนือรัฐบาล เหนือรัฐสภา คอยบอกว่า เฮ้ยวิกฤตแล้วนะ รัฐบาลออกไป เราจะยึดอำนาจ ให้นายกฯ คนนอก
มันก็คือไม่ต้องทำรัฐประหารอีก เพราะเขียนให้มีอำนาจรัฐประหารไว้ในรัฐธรรมนูญเบ็ดเสร็จ
ที่จริงจะพาดหัว "รัฐประหารในรัฐธรรมนูญ" แต่เดี๋ยวเดือดร้อนกันทั้งช่อง อิอิ
Atukkit Sawangsuk
ooo
กำหนัดคนแก่
เคยครอบบ้านครองเมือง มาเนิ่นนานผ่านเวลา
คนเก่ายังเร่าร้อน เชิงตะกอนอยู่เบื้องหน้า
ยังหลงใหลในอัตตา ยึดตัวตนบนอบาย
คนแก่ตะกายฟ้า ปีนขึ้นมาหาความหมาย
หลงปลื้มลืมความตาย ต่างเคร่งเครียดด้วยเกลียดชัง
คนเก่ากากอำมาตย์ เกาะกินชาติจนคลุ้มคลั่ง
ลืมหลงส่งเสียงดัง จะด่าวดิ้นจนสิ้นใจ
คนแก่อวดเก่งกล้า ตะโกนด่าข้าทาสไพร่
ผูกพันความจัญไร จึงร้องร่ำอำนาจมาร
คนเก่าหลงเมายุค จึ่งปลอบปลุกปวงทหาร
เร่งรัดเข้าจัดการ ยึดกุมเมืองไว้ในมือ
คนแก่เกิดกำหนัด วิญญาณสัตว์อันดึงดื้อ
ไว้ลายให้โลกลือ จะล้มรัฐด้วยเล่ห์กล
คนเก่าเข้าประสม ลากอารมณ์อันเหลือล้น
ไพร่ฟ้าประชาชน ต้องเชิดชูผู้มีบุญ
คนแก่ประกาศก้อง จักปรองดองด้วยกระสุน
กองทัพใต้พระคุณ จักข่มไพร่ให้หวาดกลัว
คนเก่ากามกำเริบ ชุบมือเปิบประกาศทั่ว
หลังม่านอันมืดมัว ผู้มีบุญบันดาลดล
บทกวีการเมืองแห่งตอแหลแลนด์
