ศูนย์ทนายความเพื่อสิทธิมนุษยชน
Yesterday
·
“อ้อมกอดอ้ายอบอุ่นเสมอ”: การเดินทางของ ‘ของขวัญ’ เข้าเยี่ยมใกล้ชิด ‘อุดม’ ผู้ต้องขัง ม.112
.
.
1
.
นี่เป็นการเดินทางโดยรถไฟลงใต้เพื่อไปเยี่ยมใกล้ชิดเป็นครั้งที่ 2 หลังสามีของเธอถูกจองจำ มาเกือบครบ 1 ปีครึ่งแล้ว
.
26 ม.ค. 2568 ที่ผ่านมา เป็นการเดินทางไกลอีกครั้งของ “ของขวัญ” จากปราจีนบุรี เธอต้องนั่งรถไฟเข้ากรุงเทพฯ ก่อนต่อรถไฟลงไปถึงนราธิวาส เพื่อเข้าเยี่ยมใกล้ชิด “อุดม” สามีของเธอ ผู้ถูกคุมขังระหว่างฎีกาในคดีมาตรา 112 อยู่ที่เรือนจำจังหวัดนราธิวาส
.
“หวัดดีครับสุดที่รักของน้อง น้องตื่นเต้นมากนอนไม่หลับเลย ตื่นแต่เช้าออกจากบ้าน 4.30 เพื่อไปรอขึ้นรถไฟ 06.30 อากาศเย็นมาก อยากกอดอ้ายที่สุด ถึงหัวลำโพง 10.30 ก็รีบไปซื้อตั๋วรถไฟสายสั้น เพื่อไปลงกรุงเทพอภิวัฒน์ นั่งรอประมาณ 4 ชั่วโมงกว่ารถจะออก ถึงตันหยงมัส 10.30 ของวันที่ 27 ฝนตกปรอย ๆ นั่งสองแถวเข้าที่พัก และได้แวะที่เรือนจำเพื่อรับใบจอง” ของขวัญเริ่มต้นบันทึกถึงการเดินทางไปเยี่ยมครั้งนี้ ที่ยาวไกลกว่า 30 ชั่วโมง
.
อุดม เป็นอดีตคนงานโรงงานผลิตชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์วัย 36 ปี เขาถูกคุมขังมาตั้งแต่วันที่ 30 ส.ค. 2566 หลังถูกศาลอุทธรณ์ภาค 9 พิพากษายืน เห็นว่าข้อความที่เขาโพสต์ในเฟซบุ๊กมีความผิดใน 2 ข้อความ ลงโทษจำคุก 4 ปี และศาลฎีกามีคำสั่งไม่อนุญาตให้ประกันตัวเขามานับแต่นั้น โดยเขายังรอวันนัดฟังคำพิพากษาในศาลสุดท้ายอยู่
.
ขณะที่ "ของขวัญ" อายุอ่อนกว่าอุดม 4 ปี เธอทำงานเป็นคนงานผลิตชิ้นส่วนชิพในปราจีนบุรี ชีวิตของเธอหนักหน่วงขึ้นหลังสามีถูกจองจำ เมื่อต้องรับผิดชอบทั้งครอบครัวเพียงคนเดียว
.
ก่อนหน้านี้เธอเคยเดินทางมาเยี่ยมใกล้ชิดอุดมเมื่อเดือนพฤษภาคม 2567 ครั้งหนึ่งแล้ว แต่นอกจากการเยี่ยมใกล้ชิด ในรอบปีกว่าที่ผ่านมา อุดมและของขวัญได้คุยกันสั้น ๆ ผ่านการเยี่ยมผ่านไลน์เดือนละประมาณ 2 ครั้ง ครั้งหนึ่งมีเวลาราว 10-15 นาที ในการทักทายไต่ถามกัน ไม่สามารถพบเจอกันได้มากกว่านั้น เนื่องจากระยะทางที่แสนไกล และค่าใช้จ่ายในการเดินทาง ทำให้ของขวัญจะเดินทางไปเมื่อมีโอกาสสำคัญอย่างการเยี่ยมใกล้ชิด ที่ทำให้ทั้งคู่คุยกันได้นานขึ้น
.
.
2
.
“พอตกดึก ฝนตกลงมาอย่างหนัก คืนนั้นพยายามข่มตานอน แต่นอนไม่หลับ หลับ ๆ ตื่น ๆ ตื่นเต้นที่จะได้กอดอ้าย บรรยากาศเดิม ๆ ใกล้ถึงเวลาเจอกัน ตื่นเต้นที่สุด”
.
อุปสรรคครั้งนี้ ของขวัญบอกว่าสภาพอากาศที่ต่างกันมากในสองภูมิภาค โดยการต้องเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่จากปราจีนบุรี เจอกับสภาพอากาศที่ยังหนาวเย็นอยู่ แต่พอมาถึงพื้นที่ภาคใต้ กลับพบกับฝนที่ตกหนัก ทำให้ร่างกายเธอที่ไม่ค่อยสบายอยู่แล้ว ก็ประสบปัญหาอาการป่วยหลังเดินทางกลับ
.
ของขวัญมีโรคประจำตัวเป็นโรคหอบหืดและออกซิเจนในเลือดต่ำ หากอาการกำเริบจะมีอาการไออย่างหนักและหายใจไม่ออก ทำให้เธอต้องขับมอเตอร์ไซต์ไปโรงพยาบาลเอง เพื่อเฝ้าระวังอาการที่เกิดขึ้น ซึ่งโดยปกติจังหวะเวลาเช่นนี้ จะมีอุดมอยู่เคียงข้าง และเป็นคนขับรถพาเธอไป
.
ของขวัญเล่าว่า ตั้งแต่ช่วงกลางปี 2567 เธอแทบจะต้องไปแอดมิทที่โรงพยาบาลทุกเดือน บางครั้งก็เลือดกำเดาไหล โดยเฉพาะช่วงที่มีฝุ่น PM2.5 พุ่งสูง มีเดือนหนึ่งที่เธอต้องนอนอยู่ ICU 1-2 วัน กว่าจะอาการดีขึ้น ช่วงที่ผ่านมา เธอต้องบอกเพื่อนบ้านไว้ว่าถ้าเธอหายไป ให้ไปตามหาที่โรงพยาบาล
.
.
3
.
“พอเขาประกาศเรียกชื่อ เห็นอ้ายวิ่งมาแต่ไกล ได้กอดกันเดินจับมือกัน ไม่ได้กอดกันมา 8 เดือนแล้วหลังจากเยี่ยมครั้งก่อน…กินอะไรไม่ลงเลย ดีใจใช้เวลาทุกนาทีให้มีค่า ไม่ร้องนะคนดี น้องอยู่ตรงนี้จะไม่ทิ้งอ้ายไปไหน”
.
การเข้าเยี่ยมใกล้ชิดอุดมครั้งนี้ สำหรับของขวัญที่การเดินทางไปกลับต้องใช้เวลา 3-4 วัน ทั้งต้องลางานทั้งหมด เธอบอกว่าเวลาเยี่ยมค่อนข้างน้อย คือประมาณ 1 ชั่วโมงครึ่ง เธอซื้อข้าวปลาที่ทางเรือนจำจัดให้สั่งไว้ มานั่งกินด้วยกัน แต่เธอกินข้าวไม่ลง กับข้าวที่เหลือจึงให้อุดมเก็บข้าวที่เหลือกลับเข้าไป
.
ของขวัญบอกว่าจากการไต่ถาม สุขภาพของสามียังแข็งแรง เพียงแต่สภาพอากาศที่ชายแดนใต้ฝนตกบ่อย ประกอบกับสภาพเรือนจำที่แออัด ห้องขังหนึ่งเบียดกันนอน 40-50 คน ทำให้มีโอกาสป่วยเป็นหวัดได้ค่อนข้างง่าย โดยตอนนี้อุดมก็ยังถูกคุมขังอยู่ที่แดนแรกรับเช่นเดิม เพราะคดีของเขายังไม่สิ้นสุดลงเสียที ยังนับเป็น “ผู้ต้องขังระหว่าง” อยู่
.
อุดมเล่าถึงชีวิตซ้ำ ๆ ในระหว่างถูกจองจำ ว่าเขาได้ทำงานช่วยผู้คุม ในส่วนช่วยอ่านจดหมายที่ส่งออกของผู้ต้องขัง และยังได้ลงเรียนต่อในระดับ ม.6 จากในเรือนจำ เพื่อพยายามให้จบการศึกษามัธยมปลาย
.
ด้วยความเป็นคนจิตใจดีและเป็นคนขี้สงสาร ของขวัญยังบ่นว่าสามีเข้าไปช่วยเหลือผู้ต้องขังที่ภรรยาทิ้ง ไปช่วยซื้อข้าวของให้ และยังให้เธอช่วยติดต่อญาติให้เพื่อนผู้ต้องขังด้วย
.
.
4
.
“แค่ได้เห็นหน้า เห็นรอยยิ้ม ได้กอดได้หอม ก็ทำให้มีกำลังใจ ได้ป้อนส้มให้อ้ายกิน ได้นั่งมองหน้ากัน ถึงจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ก็มีความสุข อยากจะพากลับบ้านด้วย”
.
ของขวัญบอกว่าเมื่อการเยี่ยมใกล้ชิดเที่ยวแรก ทั้งคู่กอดคอกันร้องไห้ แต่เที่ยวนี้เธอไม่ร้อง เป็นอุดมเองที่ร้องไห้ ดีใจที่ได้เจอเธอ เขาบอกเธอว่า เขาอยากลับบ้าน คิดถึงเธอ และคิดถึงลูก
.
เธอเล่าให้สามีฟังว่า ลูกสาวของทั้งคู่ ตอนนี้กำลังจะจบชั้นป.4 แล้ว ถือว่าเรียนเก่ง สอบได้ที่ 1 ทุกเทอม ลูกสาวเป็นเด็กขยันมาก ทำการบ้านด้วยตนเองเสร็จก่อนตลอด เพราะอยู่กับยายที่สระแก้ว ยายก็ไม่ได้ช่วยสอนหนังสือให้ได้ แต่ลูกสาวก็ตั้งใจเรียนด้วยตนเอง จนได้รับรางวัลจากการตอบคำถามในโรงเรียนอีกด้วย
.
แต่ของขวัญก็ไม่ได้เดินทางไปหาลูกบ่อยนัก ต้องฝากให้ยายที่สระแก้วเลี้ยงเป็นหลัก นอกจากช่วงเทศกาลที่มีวันหยุดยาวจริง ๆ
.
.
5
.
“สู้ ๆ นะคะคนดีของน้อง อีกไม่นานเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน ยิ่งได้ยินเสียงนกหวีดเป่าหมดเวลา ถึงเวลาเราต้องบอกลากันแล้วเหรอ อ้ายโอบกอดน้อง อยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ ผลัดกันหอมแก้มแล้ว อ้ายก็เดินจากไป น้องพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้เพื่อไม่ให้อ้ายเห็น ก่อนออก น้องมองไปหาอ้ายเพื่อจะโบกมือลาให้ ก็ไม่หันมา ก้มหน้าเดินอย่างเดียว คิดถึงที่สุด รอกอดครั้งต่อไปนะในปีนี้ไม่รู้เดือนไหน”
.
ช่วงที่ผ่านมา ชีวิตทั้งคู่ลำบากขึ้นในทุกทาง ฝ่ายหนึ่งถูกจองจำไร้อิสรภาพ แม้คดียังไม่สิ้นสุด อีกฝ่ายหนึ่งต้องทำงานหนักขึ้น โดยเธอต้องทำงานในกะกลางคืน เพื่อให้ได้ OT บ่อยขึ้น เวลาพักผ่อนมีไม่เพียงพอ ขณะที่ร่างกายก็อ่อนแอ ส่วนภาระต้องผ่อนบ้านและรถยังคงอยู่
.
ซ้ำร้าย ยังมีช่วงที่เธอประสบอุบัติเหตุ ถูกรถเฉี่ยวชน แม้ร่างกายไม่เป็นอะไรมาก แต่โทรศัพท์มือถือพังเสียหาย จนต้องซื้อใหม่ ยังไม่นับที่ทั้งสองฝ่ายต้องห่างกันไกล ยังดีว่าพอได้รับความช่วยเหลือด้านการเงินจากกองทุนราษฎรประสงค์และกองทุน Freedom Bridge
.
“พี่เขากลัวหนูทิ้ง” เธอบอกความรู้สึก “มันก็ลำบาก ร่างกายหนูไม่รู้จะไหวไปถึงไหน ตอนนี้กว่าจะผ่านแต่วัน แต่ละเดือน ก็เหนื่อยมาก อยากข้ามไป 2-3 ปี ให้พี่เขาได้ออกมาแล้วเลย คนอยู่ข้างนอกก็หนักมาก แต่ก็สงสารเขา เขาไม่มีใครแล้ว”
.
.
6
.
“หนูสัญญาว่าจะไม่ทิ้งผู้ชายหัวเกรียน ใส่ชุดยูนิฟอร์มสีฟ้า ชื่อ น.ช.อุดม ไปไหน จะคอยอยู่ข้าง ๆ จะเยี่ยมไลน์ตลอด จนกว่าจะสิ้นสุดการรอคอย ห่างกันแค่นี้ไม่ได้ทำให้หนูรักพี่น้อยลงไปเลย ยิ่งห่างยิ่งรู้สึกรักมากกว่าเดิม
.
“หนูรอพี่มา 1 ปี 5 เดือนแล้วนะ จะรอจนกว่าประตูบานใหญ่เปิด พี่จะเห็นหนูเป็นคนแรก ให้เวลาทำหน้าที่ของมัน เมื่อถึงเวลาเขาจะคืนอ้ายกลับมาให้หนู
.
“คิดถึงก็ต้องรอ อยากกอดก็ต้องรอ อยากเจอก็ต้องรอ แต่ถึงยังไงก็จะรอ เพราะรักพี่ ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอ เต็มใจรอ เพราะเลือกที่จะรอคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต
.
“เราจะสู้ไปด้วยกัน”
.
.
อ่านบนเว็บไซต์จากลิงก์