ตื่นมาก็ ‘เติมน้ำมัน’ เพื่อ ‘ไปทำงาน’ หาเงินมาได้ก็เอาไปใช้ ‘เติมน้ำมัน’ ไว้ ‘ไปทำงาน’ และถ้าไม่ได้ทำงานก็จะไม่มีเงิน ‘เติมน้ำมัน’ สำหรับเดินทาง ‘ไปทำงาน’ มันเป็น ‘กงกรรมกงเกวียน’ หรืออย่างไร
อจ.Decharut Sukkumnoed เอาไปคิด กับอีกหลายคนแล้ว feeling sad จึงมี feed back ด้วยหลักคณิตศาสตร์ และสมมุติฐาน ประมาณเอาว่าประชากรคนหนึ่งต้องเดินทางด้วยรถยนต์เพื่อไปทำงานแต่ละวัน จากสายใต้ฯ ถึงรัชดาฯ
ระยะทาง ๓๐ กิโลเมตร และรถที่ใช้ขับขี่ “บริโภคน้ำมัน ๑๕ กม./ลิตร แปลว่า ไป-กลับรถของเราจะบริโภคน้ำมันไป ๔ ลิตร ถ้าราคาน้ำมัน ๔๕ บาท/ลิตร วันนั้น เราจะใช้เงินไป ๑๘๐ บาท
และมนุษย์ทำงานผู้นี้ “เรามีรายได้ ๒๐,๐๐๐ บาท ทำงาน ๒๒ วันต่อเดือน เท่ากับเรามีรายได้วันละ ๙๐๙ บาท/วัน หรือถ้าหาร ๘ ชั่วโมงเราจะมีรายได้ ๑๑๔ บาท/ชั่วโมง
เท่ากับว่าการทำงานแต่ละวัน ผลิตผลที่ได้เป็นค่าจ้างนั้นเป็นค่าน้ำมันรถ หักไปจากเวลาทำงาน ๙๕ นาทีหรือชั่วโมงครึ่ง อจ.เดชรัตบอกว่า นี่ “ไม่นับรวมค่าผ่อนรถ” และไม่นับรวมเวลาที่ใช้เดินทางอีก ๙๐-๑๒๐ นาทีต่อวัน
นั่นแปลว่า ค่าตอบแทนจากการทำงานแต่ละวัน เป็นค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับการเดินทางเสีย ๓ ชั่วโมง รวมค่าผ่อนรถเดือนละราวๆ ๙ พันบาท “หรือประมาณ ๔๑๐ บาท/วัน นั่นแปลว่า การทำงานของเราอีก ๓ ชั่วโมงครึ่ง จะเป็นค่าผ่อนรถของเราเอง”
สรุปจากการคำนวณของ อจ.เดชรัต คำบ่นของคุณก้องถูกต้อง เพราะแต่ละวันของการทำงาน ๘ ชั่วโมง เป็นค่าจ้างที่เอาไปใช้เติมน้ำมันและพาหนะเดินทางเสียแล้ว ๖ ชั่วโมง เท่ากับมีรายได้เหลือสำหรับตัวเองเพียง ๒๐๐ บาทกว่าๆ หรืออาจจะน้อยกว่านั้น
ดังนั้นใครที่เป็นนักการศาสนา (พุทธ คริสต์ อิสลาม ขงจื๊อ) ลองเอาไปคิดในทางธรรม ว่านี่เป็นสัจจธรรมของกงกรรมกงเกวียนหรือไม่
(https://www.facebook.com/decharut.sukkumnoed/posts/pfbid02ni3fWeb)